1 Γιατί να μην είσ’ αδερφός μου,να ’χεις της μάνας μου θηλάσει τους μαστούς!Τότε θα σ’ έβρισκα έξω και θα σε φιλούσακαι κανενός δε θα ’χα την καταφρόνεση.
2 Θα σε οδηγούσα και θα σ’ έφερναστης μάνας μου το σπίτι,κι εκεί θα με δασκάλευες.Κρασί μοσχάτο θα σε πότιζακι απ’ των ροδιών μου το χυμό να πιεις.
3 Το αριστερό του χέρι κάτω απ’ το κεφάλι μουκαι το δεξί του με κρατάει στην αγκαλιά του.
4 Σας εξορκίζω, κόρες της Ιερουσαλήμ,σ’ όσα ζαρκάδια κι ελαφίνες έχει ο κάμπος,μην την ταράξτε μην αναστατώστε την αγάπη μαςώσπου μονάχη της να το θελήσει.
5 Ποια είν’ ετούτη που ανεβαίνει από την έρημοστου αγαπημένου της το μπράτσο ακουμπισμένη;Κάτω από τη μηλιά σε ξύπνησα,εκεί που κοιλοπόνεσε για σένα η μάνα σου,εκεί που σ’ έφερε στο φωςεκείνη που σ’ εγέννα.
6 Βάλε με σαν σφραγίδα στην καρδιά σου,βούλα πάνω στο μπράτσο σου.Γιατ’ είναι δυνατή σαν θάνατος η αγάπη,σκληρό καθώς ο άδης το πάθος το αγαπητικό.Οι φλόγες της φλόγες φωτιάς,άγριο αστροπελέκι.
7 Πλήθος νερά να σβήσουν την αγάπη δεν μπορούνκι ούτε μπορούν ποτάμια να την πνίξουν.Αν κάποιος του σπιτιού τουόλα τα πλούτη έδινεγια ν’ αγοράσει αγάπη,άλλο από καταφρόνια δε θα κέρδιζε.
8 Έχουμε μια αδερφή κι είναι μικρή,τα στήθη της δε σπάργωσαν ακόμη.Γι’ αυτήν την αδερφή μας τι θα κάνουμεόταν θα ’ρθεί ο καιρός να παντρευτεί;
9 Αν είναι τείχος, θα της χτίσουμεεπάλξεις ασημένιες για στεφάνι της.Θα τη σφαλίσουμε, αν είναι πύλη,με τάβλες κέδρινες.
10 Εγώ είμαι τείχος και σαν πύργοι είναι τα στήθη μου,αλλά το ξέρει εκείνος πως του παραδόθηκαγυρεύοντας ειρήνη.
11 Ο Σολομών είχε αμπέλι στη Βάαλ-Αμώνκαι σε δραγάτες το ’δωσε.Κι είχε να δίνει ο καθείς για τον καρπόχίλια ασημένια σίκλα.
12 Το αμπέλι μου που είναι δικό μουτο φυλάω εγώ.Δικοί σου Σολομώντα οι χίλιοι σίκλοι,και διακόσιοι για κείνουςπου δραγατεύουν τον καρπό.ΕΚΕΙΝΟΣ
13 Εσύ που στα περβόλια κατοικείς,οι σύντροφοι στήνουν αυτίν’ ακούσουν τη φωνή σου.Κάνε να την ακούσω ως κι εγώ.
14 Τρέξε, αγαπημένε μου, και φύγε!Γίνε ζαρκάδι και μικρό ελαφόπουλοστα κορφοβούνια πάνω,’κει που φυτρώνουν τ’ αρωματικά φυτά.