18 Οἱ ὑπηρέται, νὰ ὑποτάσσεσθε εἰς τοὺς κυρίους σας, μὲ τὸν ὀφειλόμενον σεβασμόν, καὶ ὄχι μόνον εἰς τοὺς καλοὺς καὶ ἐπιεικεῖς ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς διεστραμμένους.
19 Διότι αὐτὸ ἔχει χάριν, ἐάν, μὲ συναίσθησιν τοῦ Θεοῦ, ὑπομένῃ κανεὶς ἐνῷ ὑποφέρει ἀδίκως.
20 Διότι ποίαν ἀξίαν ἔχει τὸ νὰ δέχεσθε μὲ ὑπομονὴν ραπίσματα διὰ κακὸν ποὺ ἔχετε κάνει; Ἐὰν ὅμως κάνετε τὸ καλὸν καὶ ὑποφέρετε, ἡ ὑπομονή σας εἶναι χάρις ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
21 Διότι πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτὸν ἔχετε καλεσθῆ, καθ᾽ ὅσον καὶ ὁ Χριστὸς ἔπαθε πρὸς χάριν σας καὶ σᾶς ἄφησε παράδειγμα, διὰ νὰ ἀκολουθήσετε τὰ ἴχνη του.
22 Ἁμαρτίαν δὲν ἔκανε οὔτε εὑρέθηκε δόλος εἰς τὸ στόμα του·
23 ὅταν τὸν ὕβριζαν, δὲν ἀπέδιδε τὰς ὕβρεις, ὅταν ὑπέφερε, δὲν ἀπειλοῦσε, ἀλλὰ ἄφηνε τὴν κρίσιν εἰς ἐκεῖνον, ποὺ μπορεῖ νὰ κρίνῃ δίκαια.
24 Αὐτὸς ὁ ἴδιος ἐβάσταξε τὰς ἁμαρτίας μας εἰς τὸ σῶμά του ἐπάνω εἰς τὸ ξύλον, ὥστε, πεθαμένοι ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτίαν, νὰ ζήσωμεν διὰ τὴν δικαιοσύνην· διὰ τῶν πληγῶν του ἐθεραπευθήκατε.