11 لطفاً این هدایا را كه برای تو آورده‌ام، قبول كن. خدا به من لطف كرده و هرچه احتیاج داشته‌ام به من داده است.» یعقوب آن‌قدر به عیسو اصرار كرد تا عیسو آنها را قبول كرد.
12 عیسو گفت: «پس حاضر شو تا برویم. من هم با شما می‌آیم.»
13 یعقوب گفت: «ای آقای من، تو می‌دانی كه بچّه‌ها ضعیف هستند و من هم باید از گوسفندان و گاوها و بچّه‌های آنها مواظبت كنم. اگر آنها را یک روز بدوانم، همهٔ آنها می‌میرند.
14 ای آقای من لطفاً تو جلوتر برو، بنده هم آهسته طوری كه گلّه‌ها و بچهّ‌ها بتوانند بیایند، به دنبال تو خواهم آمد تا در اَدوم به شما برسم.»
15 عیسو گفت: «پس بگذار چند نفر از این مردانی كه با من هستند نزد تو بگذارم.» امّا یعقوب گفت: «ای آقای من احتیاجی به آنها نیست. فقط لطف تو برای من كافی است.»
16 پس همان روز عیسو به طرف اَدوم رفت.
17 امّا یعقوب به سُكوّت رفت، و در آنجا خانه‌ای برای خودش ساخت و جایی هم برای گلّه درست كرد. به این سبب اسم آن محل را سُكوّت گذاشتند.