1 روزی دینه -دختر یعقوب و لیه- به دیدار چند نفر از زنان كنعانی رفت.
2 شكیم-پسر حمور حوّی- كه رئیس آن منطقه بود، او را دید و به زور او را گرفت و به او تجاوز كرد.
3 امّا متوجّه شد كه او دختر بسیار زیبا و دلربایی است و عاشق او شد. پس كوشش می‌كرد كه هرطور شده دل او را بدست آورد.
4 پس شكیم به پدرش گفت: «از تو می‌خواهم كه این دختر را برای من بگیری.»
5 یعقوب فهمید كه دخترش دینه، لكّه‌دار شده است. امّا چون پسران او با گلّه رفته بودند، كاری نكرد تا آنها بازگردند.
6 حمور، پدر شكیم به نزد یعقوب رفت تا با او گفت‌وگو كند.
7 در همین موقع پسران یعقوب از مزرعه آمدند. وقتی از ماجرا باخبر شدند بشدّت ناراحت و خشمگین شدند. زیرا كه شكیم به دختر یعقوب تجاوز كرده بود و به این وسیله به قوم اسرائیل توهین شده بود.
8 حمور به ایشان گفت: «پسر من شكیم عاشق دختر شما شده است. خواهش می‌كنم اجازه بدهید تا با او ازدواج كند.
9 بیایید با هم قرارداد ببندیم تا دختران و پسران ما با هم ازدواج كنند.
10 به این ترتیب شما می‌توانید در سرزمین ما بمانید و در هر جایی که می‌خواهید زندگی كنید. آزادانه به كسب و كار مشغول شوید و اموال فراوان برای خود به دست آورید.»
11 سپس شكیم به پدر و برادران دینه گفت: «شما این لطف را در حق من بكنید، در عوض هرچه بخواهید به شما خواهم داد.
12 هرچه پیشكش و هر چقدر مهریه می‌خواهید من قبول دارم. شما فقط اجازه بدهید كه من با دینه ازدواج كنم.»
13 پسران یعقوب، چون شكیم خواهرشان دینه را لكّه‌دار كرده بود، به شكیم و پدرش حمور با حیله جواب دادند.
14 آنها گفتند: «ما نمی‌توانیم بگذاریم خواهرمان با مردی كه ختنه نشده است، ازدواج كند. چون این‌كار برای ما ننگ است.
15 ما فقط با این شرط می‌توانیم با شما موافقت كنیم و اجازه بدهیم كه دختران و پسران ما با هم ازدواج كنند كه شما هم مثل ما بشوید و تمام مردان شما ختنه شوند.
16 آن وقت ما میان شما ساكن خواهیم شد و با شما یک قوم می‌شویم.
17 امّا اگر شرط ما را قبول نكنید و ختنه نشوید، ما دخترمان را برمی‌داریم و اینجا را ترک می‌كنیم.»
18 این شرط به نظر حمور و پسرش شكیم، پسند آمد.
19 آن مرد جوان به‌خاطر عشقی كه به دختر یعقوب داشت برای انجام این شرط هیچ تأخیر نكرد. شكیم در بین فامیل خود از همه عزیزتر بود.
20 حمور و پسرش شكیم به محل اجتماع شهر كه در دروازهٔ شهر بود آمدند و به مردان شهر خود گفتند:
21 «این مردم با ما دوست هستند. بگذارید اینجا در بین ما زندگی كنند و آزادانه رفت و آمد نمایند. این سرزمین آن‌قدر بزرگ هست كه برای هردوی ما كافی باشد. با دختران آنها ازدواج كنیم و دختران خود را به آنها بدهیم.
22 امّا این مردم فقط به این شرط حاضرند در بین ما زندگی كنند و با ما یكی شوند، كه تمام مردان و پسران ما مثل آنها ختنه شوند.
23 در این صورت، آیا تمام دارایی آنها و هرچه را كه دارند، مال ما نمی‌شود؟ پس بیایید موافقت كنیم که بین ما زندگی كنند.»
24 تمام مردم آن شهر با آنچه حمور و شكیم گفتند موافقت كردند و تمام مردان و پسران ختنه شدند.
25 سه روز بعد، وقتی كه مردان به‌خاطر ختنه شدن هنوز درد داشتند، دو پسر یعقوب، شمعون و لاوی -برادران دینه- شمشیر خود را برداشتند و بدون خبر به شهر حمله كردند و تمام مردان را كشتند.
26 آنها حمور و پسرش شكیم را هم كشتند و دینه را از خانهٔ شكیم بیرون آوردند و رفتند.
27 بعد از این كشتار، پسران دیگر یعقوب شهر را غارت كردند تا انتقام خواهرشان را كه لكّه‌دار شده بود، بگیرند.
28 آنها گلّه‌های گوسفند و گاو و الاغ و هرچه كه در شهر و مزرعه بود، برداشتند.
29 آنها تمام چیزهای قیمتی را برداشتند و زنان و بچهّ‌ها را اسیر كردند و هرچه در خانه‌ها بود، بردند.
30 یعقوب به شمعون و لاوی گفت: «شما مرا به دردسر انداختید. حالا كنعانیان و فرزیان و تمام كسانی‌كه در این سرزمین هستند از من متنفّر خواهند شد. من یاران زیادی ندارم. اگر همهٔ آنها با هم متّحد شوند و به من حمله كنند، تمام ما نابود خواهیم شد.»
31 امّا آنها جواب دادند: «ما نمی‌توانیم بگذاریم كه با خواهر ما مثل یک فاحشه رفتار كنند.»