17 ای مردم اورشلیم شما در محاصره هستید! هرچه را دارید جمع کنید.
18 خداوند شما را بزودی از این سرزمین بیرون خواهد راند. چنان خداوند شما را می‌کوبد که حتّی یکی از شما باقی نخواهید ماند. خداوند چنین گفته است.
19 مردم اورشلیم با فریاد گفتند:«چه ضربهٔ سختی برما وارد شده!زخمهای ما التیام نمی‌یابد!ما می‌پنداشتیم که می‌توانیم آن را تحمّل کنیم!
20 چادرهای ما خراب شدهو ریسمانهای آن پاره شده‌اند.فرزندان ما همه رفته‌اند،دیگر کسی نمانده تا چادرهای ما را برپا کند،و کسی نمانده تا پرده‌‌های آنها را آویزان کند.»
21 در پاسخ گفتم: «رهبران ما احمقند،آنها طالب خداوند نیستند.به همین خاطر آنها شکست خوردندو قوم پراکنده شده است.
22 گوش دهید! اخبار تازه‌ای رسیده است!از ملّتی که در شمال هستند هیاهوی زیادی به گوش می‌رسد،ارتش آن، شهرهای یهودا راتبدیل به بیابان و لانهٔ شغالان کرده است.»
23 ای خداوند، من می‌دانم که سرنوشتمان در دست خودمان نیست،و هیچ‌کدام از ما قادر به تغییر زندگیمان نیستیم.