1 خداوند به من گفت:
2 «به کارگاه کوزه‌گر برو. در آنجا به تو پیامی خواهم داد.»
3 پس من به آنجا رفتم کوزه‌گری را دیدم که بر روی چرخش مشغول کار بود
4 هرگاه ظرفی مطابق میلش نبود، گِل را می‌گرفت و با آن ظرف دیگری می‌ساخت.
5 خداوند به من گفت:
6 «آیا من حقّ ندارم همان کاری را که کوزه‌گر با گِل می‌کند با شما قوم اسرائیل بکنم؟ شما در دست من مثل گِل در دست کوزه‌گر هستید.
7 هرگاه بگویم که می‌خواهم ملّتی یا مملکتی را از ریشه برکَنم یا خورد کنم،
8 امّا اگر آن ملّت از شرارت خود دست بردارند من از مجازات آنها صرف‌نظر خواهم کرد.
9 به همان نحو اگر بگویم که من ملّتی یا مملکتی را به وجود می‌آورم و تقویت می‌کنم،
10 امّا اگر آن ملّت از اطاعت من سر باز زند و مرتکب شرارت شود، آنگاه از آنچه می‌خواستم بکنم، منصرف خواهم شد.
11 پس، اکنون به مردم یهودا و اورشلیم بگو که من درصدد تنبیه آنها هستم. به آنها بگو از زندگی گناه‌آلود خود دست بردارند و راه و رفتار خود را عوض کنند.
12 آنها در جواب خواهند گفت: 'نه، چرا چنین کنیم؟ ما همه به سرسختی و شرارت ادامه می‌دهیم.'»
13 خداوند می‌گوید:«از تمام ملّتها بپرسید که آیا چنین چیزی قبلاً واقع شده است.قوم اسرائیل مرتکب کار وحشتناکی شده است.
14 آیا کوههای سنگی لبنان بی‌برف می‌ماند،و جویبارهای کوهستانی آن خشک می‌شوند؟
15 با وجود این، قوم من مرا فراموش کردهو در حضور بُتها بُخور می‌سوزاند.از راهی که باید بروند منحرف شده‌اند. دیگر راههای قدیم را دنبال نمی‌کنندو در راههای نا‌آشنا حرکت می‌کنند.
16 آنها این سرزمین را به جایی وحشتناک و منفور مبدّل کرده‌اند.هرکس از آنجا می‌گذرد،از دیدن آن حیرت می‌کندو از روی تعجّب سر خود را تکان می‌دهد.
17 من قوم خود را مثل گرد و خاکی که در برابر باد شرقی پراکنده می‌شود،در برابر دشمنانشان پراکنده خواهم کرد.من به آنها پشت خواهم نمودو در روز مصیبتشان به آنها کمک نخواهم کرد.»
18 آنگاه مردم گفتند: «بیایید همدست شویم و خود را از شرّ ارمیا خلاص کنیم! همیشه کاهنانی برای تعلیم، حکیمانی برای راهنمایی و انبیایی برای اعلام پیام خداوند وجود خواهد داشت. بیایید اتّهامی بر او وارد کنیم و دیگر به سخنانش گوش ندهیم.»
19 پس من دعا کردم و گفتم: «ای خداوند به آنچه می‌گویم گوش بده و آنچه را دشمنانم دربارهٔ من می‌گویند بشنو.
20 آیا پاداش نیکویی، شرارت است؟ آری، آنها برای من چاهی کنده‌اند که من در آن بیفتم. به‌خاطر بیاور چگونه من به حضور تو آمدم و از جانب آنها سخن گفتم تا تو از روی خشم با آنها رفتار نکنی.
21 امّا اکنون ای خداوند، بگذار فرزندانشان از گرسنگی تلف شوند، و بگذار آنها همه در جنگ کشته شوند. باشد که زنانشان بیوه و بی‌فرزند، مردانشان با بیماری و کودکانشان در جنگ کشته شوند.
22 چپاولگران را به طور ناگهانی برای غارت آنها بفرست و بگذار از وحشت به گریه و زاری بیفتند. آنها در راهم چاهی کنده‌اند که در آن بیفتم و برایم دامی نهاده‌اند تا در آن گرفتار شوم.
23 امّا ای خداوند، تو تمام توطئه‌های آنها را برای کشتن من می‌دانی. شرارت آنها را نبخش و از گناه آنها نگذر. در خشم خودت با آنها رفتار کن، آنها را بر زمین زده و درهم بشکن.»