20 چادرهای ما خراب شدهو ریسمانهای آن پاره شده‌اند.فرزندان ما همه رفته‌اند،دیگر کسی نمانده تا چادرهای ما را برپا کند،و کسی نمانده تا پرده‌‌های آنها را آویزان کند.»
21 در پاسخ گفتم: «رهبران ما احمقند،آنها طالب خداوند نیستند.به همین خاطر آنها شکست خوردندو قوم پراکنده شده است.
22 گوش دهید! اخبار تازه‌ای رسیده است!از ملّتی که در شمال هستند هیاهوی زیادی به گوش می‌رسد،ارتش آن، شهرهای یهودا راتبدیل به بیابان و لانهٔ شغالان کرده است.»
23 ای خداوند، من می‌دانم که سرنوشتمان در دست خودمان نیست،و هیچ‌کدام از ما قادر به تغییر زندگیمان نیستیم.
24 خداوندا قوم خود را تنبیه کن،امّا بر ما بیش از اندازه سخت نگیرو ما را از روی خشم مجازات نکن،چون از ما چیزی باقی نخواهد ماند.
25 خشم خود را متوجّه ملّتهایی کن که تو را پرستش نمی‌کنند.و تو را ترک کرده‌اند.آنها قوم تو را کشته‌اند،ما را کاملاً نابود و این سرزمین را ویران ساخته‌اند.