7 مردم فریاد برمی‌آورند و می‌گویند:'اگرچه گناهان ما، موجب محکومیّت ما باشد.ای خداوند، طبق وعده‌ات به داد ما برس،بارها از تو روگردانیده‌ایمو برضد تو گناه ورزیده‌ایم.
8 تو تنها امید قوم اسرائیل هستی،تو کسی هستی که ما را از این مصیبت نجات می‌دهدچرا تو در سرزمین ما مثل یک بیگانه هستی،و مثل مسافری هستی که فقط یک شب در اینجا می‌ماند؟
9 چرا مثل کسی رفتار می‌کنی که گویا غافلگیر شده است،مثل سربازی که قادر به کمک نیست؟ای خداوند، تو مسلّماً با ما هستی!ما قوم تو هستیم،ما را ترک مکن.'»
10 خداوند دربارهٔ این مردم می‌گوید: «آنها مایلند از حضور من بگریزند و نمی‌توانند خود را کنترل کنند. از این رو من از آنها خشنود نیستم. من خطاهای آنها را به یاد می‌آورم و آنها را به‌خاطر گناهانشان مجازات خواهم کرد.»
11 خداوند به من گفت: «از من نخواه که به این مردم کمک کنم.
12 حتّی اگر آنها روزه بگیرند، به فریادهای آنها گوش نخواهم داد؛ حتّی اگر آنها هدایای سوختنی و غلّه به حضور من بیاورند، از آنها راضی نخواهم بود. در عوض من آنها را به وسیلهٔ جنگ و قحطی و بیماری خواهم کشت.»
13 بعد گفتم: «ای خدای قادر متعال، تو می‌‌دانی که انبیا به مردم می‌گویند خبری از جنگ و قحطی نخواهد بود. آنها می‌گویند که تو گفته‌ای که در این سرزمین صلح و آرامش خواهد بود.»