7 من آنها را به سرزمینی حاصلخیز آوردمتا از محصولات و میوه‌های آنجا لذّت ببرند،امّا در عوض، آنها سرزمین مرا ویران کردند،و زمینی را که به آنها داده بودم، ناپاک ساختند.
8 کاهنان نپرسیدند: 'خداوند کجاست؟'حتّی کاهنان خودم، مرا نمی‌شناختند.حکمرانان برضد من شوریدند،انبیا به نام بعل سخن می‌گفتندو بُتهای بیهوده را می‌پرستیدند.
9 «پس من، خداوند، دوباره دعوی خود را علیه قوم خودمو برضد اجدادشان ارائه می‌دهم.
10 به جانب غرب، به جزیرهٔ قبرس بروید،و کسی را به شرق، به قیدار بفرستید.شما خواهید دید که چیزی شبیه این هیچ‌گاه واقع نشده است.
11 هیچ ملّت دیگری هرگز خدایان خود را،-هرچند غیر واقعی بودند- عوض نکردند.امّا قوم من، مرا که برایشان افتخار و بزرگی آوردم،با خدایانی که برایشان هیچ‌کاری نمی‌توانند بکنند، عوض کردند.
12 از این رو به آسمان دستور می‌دهم از وحشت بلرزد،و متعجّب و حیران بماند،
13 چون قوم من مرتکب دو گناه شده‌اند:آنها مرا که سرچشمهٔ آب گوارا هستم، ترک کرده‌اندو برای خود آب‌انبار کند‌ه‌اند؛آب‌انبارهای ترک خورده‌ای که آب را اصلاً نگاه نمی‌دارند.