20 خداوند می‌گوید:«ای بابل تو پُتکی هستی در دست من و سلاحی برای جنگ.من از تو برای درهم کوبیدن ملّتها و سلطنت‌ها استفاده کردم،
21 تا اسبها را به همراه اسب سواران،و ارّابه‌ها را با ارّابه‌رانهای آنها درهم بشکنم،
22 تا مردان و زنان را بکُشم،پیر و جوان را از دَم تیغ بگذرانمو پسران و دختران را نابود کنم.
23 و تا چوپانان را به همراه رمه‌هایشان،و کشاورزان را با اسبهای شخم‌زنی آنها به قتل برسانمو تا فرمانروایان و بزرگان را خُرد و نابود کنم.»
24 خداوند می‌گوید: «تو خواهی دید که چگونه بابل و مردمش را به‌خاطر شرارتهای آنها نسبت به اورشلیم مکافات خواهم کرد.
25 ای بابل، تو مانند کوهی هستی که تمام دُنیا را نابود کرده، امّا من، خداوند که دشمن تو هستم، مانع تو می‌شوم، تو را مثل زمین هموار می‌کنم و تو را در خاکستر رها می‌کنم.
26 هیچ‌یک از سنگریزه‌هایی که از خرابه‌های تو می‌ریزد برای بنای ساختمانی دیگر به کار نخواهد رفت و تا ابد به صورت کویری باقی خواهی ماند. من، خداوند چنین گفته‌ام.