2 امّا هرقدر او را به سوی خود خواندم،از من دورتر شد و برای بعل قربانی کردو برای بُتها بُخور خوشبو سوزانید.
3 این من بودم که به اسرائیل راه رفتن را آموختمو آنها را در آغوش خود پروراندم،ولی آنها ندانستند که من آنها را پرورش دادم.
4 با رشتهٔ محبّت و دوستی آنها را به سوی خود جذب کردم،یوغ سنگین را از دوش آنها برداشتمو به آنها خوراک دادم.
5 «چون آنها نمی‌خواهند که به سوی من بازگردند، پس دوباره به مصر فرستاده می‌شوند و امپراتور آشور بر آنها سلطنت خواهد کرد.
6 دشمنان با شمشیر بر آنها هجوم می‌آورند، سنگرها و دروازه‌های ایشان را درهم می‌شکنند و نقشه‌های آنان را باطل می‌سازند.
7 قوم من تصمیم گرفته‌اند که مرا ترک کنند. حتّی اگر آنها نزد قادر متعال التماس کنند، هیچ‌کس به فریادشان نخواهد رسید.
8 «ای افرایم، چگونه تو را ترک کنمو ای اسرائیل چطور بگذارم که بروی؟نمی‌توانم با تو مانند ادمه و صبوئیم رفتار کنم.دلم در قفسهٔ سینه‌ام از غصّه می‌تپدو از شدّت ترحّم به رقّت می‌آید.