1 ابراهیم بسیار پیر شده بود و خداوند به هرچه او می‌كرد، بركت داده بود.
2 او روزی به یكی از نوكرانش كه از همه بزرگتر بود و اختیار همه چیز در دستش بود گفت: «دست خود را زيرِ ران من بگذار و قسم بخور.
3 من می‌خواهم كه تو به نام خداوند، خدای آسمان و زمین قسم بخوری كه برای پسر من از مردم این سرزمین یعنی كنعان زن نگیری.
4 تو باید به سرزمینی که من در آنجا به دنیا آمده‌ام بروی و از آنجا برای پسرم زن بگیری.»
5 آن نوكر پرسید: «اگر آن دختر حاضر نشود وطن خود را ترک كند و با من به این سرزمین بیاید چه‌كنم؟ آیا پسرت را به سرزمینی كه تو از آنجا آمدی بفرستم؟»
6 ابراهیم جواب داد: «تو نباید پسر مرا هیچ‌وقت به آنجا بفرستی.
7 خداوند، خدای آسمان مرا از خانهٔ پدرم و از سرزمین اقوامم بیرون آورد. به طور جدّی به من قول داد كه این سرزمین را به نسل من خواهد داد. او فرشتهٔ خود را قبل از تو خواهد فرستاد. بنابراین تو می‌توانی در آنجا زنی برای پسرم بگیری.