16 و به زن فرمود: «درد و زحمت تو را در ایّام حاملگی و در وقت زاییدن بسیار زیاد می‌كنم. اشتیاق تو به شوهرت خواهد بود و او بر تو تسلّط خواهد داشت.»
17 و به آدم فرمود: «تو به حرف زنت گوش دادی و میوه‌ای را كه به تو گفته بودم نخوری، خوردی. به‌خاطر این‌كار، زمین لعنت شد و تو باید در تمام مدّت زندگی با سختی كار كنی تا از زمین خوراک به دست بیاوری.
18 زمین خار و علفهای هرزه خواهد رویانید و تو گیاهان صحرا را خواهی خورد.
19 با زحمت و عرق پیشانی از زمین خوراک به دست خواهی آورد تا روزی كه به خاک بازگردی، خاكی كه از آن به وجود آمدی. تو از خاک هستی و دوباره خاک خواهی شد.»
20 آدم اسم زن خود را حوا گذاشت چون او مادر تمام انسانهاست.
21 خداوند از پوست حیوانات برای آدم و زنش لباس تهیّه كرد و به آنها پوشانید.
22 پس خداوند فرمود: «حال آدم مثل ما شده و می‌داند چه چیز خوب و چه چیز بد است. مبادا از درخت حیات نیز بخورد و برای همیشه زنده بماند.»