7 سپس لیه و فرزندانش و آخر همه یوسف و راحیل جلو آمدند و تعظیم كردند.
8 عیسو پرسید: «مقصودت از آن دسته‌های دیگری كه دیدم، چیست؟» یعقوب گفت: «آنها برای خشنودی تو بود.»
9 امّا عیسو گفت: «برادر، من به اندازهٔ كافی دارم. اینها را برای خودت نگه‌دار.»
10 یعقوب گفت: «نه، خواهش می‌كنم اگر به من لطف داری، هدایای مرا قبول كن. دیدن روی تو برای من مثل این است که خدا را دیده‌ام. تو با من خیلی دوستانه رفتار كرده‌ای.
11 لطفاً این هدایا را كه برای تو آورده‌ام، قبول كن. خدا به من لطف كرده و هرچه احتیاج داشته‌ام به من داده است.» یعقوب آن‌قدر به عیسو اصرار كرد تا عیسو آنها را قبول كرد.
12 عیسو گفت: «پس حاضر شو تا برویم. من هم با شما می‌آیم.»
13 یعقوب گفت: «ای آقای من، تو می‌دانی كه بچّه‌ها ضعیف هستند و من هم باید از گوسفندان و گاوها و بچّه‌های آنها مواظبت كنم. اگر آنها را یک روز بدوانم، همهٔ آنها می‌میرند.