1 در گذشته، خدا بارها و از راههای گوناگون به واسطۀ پیامبران با پدران ما سخن گفت،
2 امّا در این ایام آخر به واسطۀ پسر خود با ما سخن گفته است، پسری که او را وارث همه چیز مقرر داشت و به واسطۀ او جهان را آفرید.
3 او فروغِ جلالِ خدا و مظهر کامل ذات اوست، و همه چیز را با کلام نیرومند خود نگاه می‌دارد. او پس از پاک کردن گناهان، به دست راست مقام کبریا در عرش برین بنشست.
4 پس به همان اندازه که نامی برتر از فرشتگان به میراث بُرد، از مقامی والاتر از آنها نیز برخوردار شد.
5 زیرا خدا تا کنون به کدام‌یک از فرشتگان گفته است:«تو پسر من هستی؛امروز من تو را مولود ساخته‌ام»؟و یا:«من او را پدر خواهم بود،و او مرا پسر»؟
6 بلکه آن هنگام نیز که فرزند ارشد را به جهان می‌آورَد، می‌فرماید:«همۀ فرشتگان خدا او را بپرستند.»
7 حال آنکه دربارۀ فرشتگان می‌گوید:«فرشتگانش را بادها می‌سازد،و خادمانش را شعله‌های آتش.»
8 امّا دربارۀ پسر می‌گوید:«ای خدا، تخت سلطنت تو جاودانه است؛عصای پادشاهی تو عصای عدل و انصاف است.
9 تو پارسایی را دوست می‌داری و شرارت را دشمن؛از این رو خدا، خدای تو، تو را بیش از همقطارانت به روغن شادمانی مسح کرده است.»
10 و نیز می‌فرماید:«تو، ای خداوند، در آغازْ بنیان زمین را نهادی،و آسمانها صنعت دستان توست!
11 آنها از میان می‌روند، امّا تو بر‌جا می‌مانی!آنها همه چون جامهْ مندرس خواهند شد!
12 آنها را چون ردایی در هم خواهی پیچید،و بسان جامه‌ای جایگزین خواهند شد.امّا تو همان هستی،و سالهای تو را پایانی نیست!»
13 خدا تا کنون به کدام‌یک از فرشتگان گفته است:«به دست راست من بنشینتا آن هنگام که دشمنانت را کرسی زیر پایت سازم»؟
14 مگر آنها جملگی روحهایی خدمتگزار نیستند که برای خدمت به وارثان آیندۀ نجات فرستاده می‌شوند؟