9 «پس حال، گندم و جو و لوبیا و عدس و اَرزن و گندمِ سیاه برگرفته، آنها را در ظرفی بریز و از آنها برای خود نان بپز. به شمار روزهایی که بر پهلوی خود میخوابی، یعنی سیصد و نود روز، از آن خواهی خورد.
10 طعامی که میخوری، باید هر روز به وزن معین یعنی روزی بیست مثقال باشد و آن را در اوقات معین خواهی خورد.
11 و به اندازۀ معین یعنی یک ششم هین نیز میتوانی آب بنوشی؛ و آن را در اوقات معین خواهی نوشید.
12 طعامت را همچون قرصهای نان جو بخور؛ آن را در برابر دیدگان مردم بر سِرگین آدمی بپز.»
13 و خداوند گفت: «به همینسان بنیاسرائیل در میان اقوامی که ایشان را میانشان پراکنده میسازم، نان نجس خواهند خورد.»
14 پس گفتم: «آه، ای خداوندگارْ یهوه! اینک هرگز جان خویش را نجس نساختهام، و از جوانی تا به حال هرگز مُردار یا حیوان دریدهشدهای نخوردهام و گوشت نجس به دهانم نرفته است.»
15 آنگاه مرا گفت: «ببین، سِرگین گاو به جای سِرگین آدمی به تو میدهم تا نان خود را بر آن بپزی.»