1 Bareng Senapati Yoab bin Zeruya mirsa, yen Sang Prabu Dawud kangen marang Pangeran Absalom,
2 banjur utusan abdi menyang Tekoa marani wong wadon kang limpad ing budi, nuli ngandika marang wong wadon iku: “Bok kowe api-api kaya wong nandhang prihatin lan manganggoa sandhangan wong kepaten, aja jebadan lan polatanmu membaa wong wadon kang wis pirang-pirang dina nangisi wong mati.
3 Banjur lumebua marak Sang Prabu lan munjuka marang panjenengane mangkene.” Senapati Yoab banjur marahi marang wong wadon mau apa kang kudu diunjukake marang Sang Prabu.
4 Nalika wong wadon Tekoa marak Sang Prabu , lan banjur sumungkem raine konjem ing bumi, nyembah sarta matur: “Dhuh, Gusti kawula Sang Prabu, kawula nyuwun tulung.”
5 Sang Prabu nuli ndangu marang wong wadon iku: “Ana apa?” Unjuke wong wadon mau: “Dhuh Gusti, kawula punika randha, amargi semah kawula sampun tilar.
6 Abdi dalem punika gadhah anak jaler kalih; lare kalih punika sami kerengan wonten ing pategilan; sarehne boten wonten ingkang misah, ingkang satunggal nggebagi satunggalipun ngantos pejah.
7 Lan sapunika sadaya sanak-sadherek sami nggigat dhateng abdi dalem sarta wicanten: Anakmu kang mateni sadulure iku ulungna, arep dak patem, minangka gantine nyawane sadulure kang dipateni iku lan aku iya arep numpes ahli warise. Tiyang punika sami badhe numpes turun kawula ingkang taksih kantun, temah semah kawula boten nilar nama wonten ing salumahing bumi.”