26 Senapati Abner banjur nguwuh-uwuh marang Sang Yoab: “Punapa pedhang punika kedah lajeng kemawon anggenipun memangsa? Punapa panjenengan boten mangretos, manawi wekasanipun badhe ngraosaken pait getir. Ngantos taksih pinten dangunipun anggen panjenengan boten karsa ndhawuhi dhateng bala, supados sami kendel anggenipun ngoyak-oyak para sadherekipun?”
27 Wangsulane Senapati Yoab: “Demi asmanipun Sang Yehuwah agesang, saupami panjenengan wau-wau sampun ngandika, wiwit wanci enjing rakyat sampun sami mundur anggenipun mbujeng sadherekipun.”
28 Senapati Yoab banjur ngunekake kalasangka, temah sakehing bala padha leren anggone mburu wong Israel lan ora perang maneh.
29 Sawengi muput Senapati Abner anggone tindak kadherekake wadya-balane nglangkungi Araba-Yordan, nyabrang ing bengawan Yarden, meh sadina kaceput anggone padha lumaku terus, nganti tekan ing Mahanaim.
30 Nalika Senapati Yoab wus kendel anggone ngoyak-oyak Sang Abner lan ngumpulake sakehing balane, banjur kasumurupan yen balane Prabu Dawud ana kang kecicir wong sangalas, kalebu Sang Asael.
31 Nanging balane Prabu Dawud oleh pepati kehe telung atus sawidak saka taler Benyamin, balane Sang Abner.
32 Banjur padha ngukup layone Sang Asael lan disarekake ana ing makame ramane ana ing Betlehem. Sang Yoab banjur tindak sabalane ing bengi iku uga, dene rawuhe ing Hebron, nalika wis padhang raina.