1 Bareng satrune wong Yehuda lan Benyamin padha krungu, yen wong kang mulih saka ing pambuwangan iku padha mbangun padaleman suci kagem Sang Yehuwah, Gusti Allahe Israel,
2 banjur padha nemoni Sang Zerubabel lan para kepalaning kulawangsa, sarta padha matur: “Kula sami kalilana tumut mbangun kaliyan panjenengan sadaya, ujer kula inggih sami ngabekti dhumateng Gusti Allah panjenengan sami kados panjenengan, lan inggih tansah sami kula saosi kurban wiwit jamanipun Sang Prabu Ezar-Hadon, ratu ing Asyur, ingkang dhawuh mindhah kula mriki.”
3 Nanging Sang Zerubabel lan Imam Yesua tuwin para kepalaning kulawangsane Israel liyane iku padha calathu marang wong-wong mau: “Ing sarehne punika urusan kula piyambak, bab mbangun padaleman kagem Gusti Allah kula punika, mila kula piyambak ingkang badhe sami mbangun kagem Pangeran Yehuwah, Gusti Allahipun Israel, kados ingkang sampun kadhawuhaken dhateng kula sadaya dening Sang Prabu Koresy, ratu ing nagari Persia.”
4 Ing kono bangsa kang manggon ing kono mau nuli padha gawe kendhoning krekate para wong Yehuda lan padha njalari wedi mbangun.