เลวี‌นิติ 7:15-21 TH1971

15 ส่วน​เนื้อ​สัตว์​เครื่อง​ศานติ‍บูชา​เพื่อ​โม‌ทนา​พระ‍คุณ​นั้น เขา​จะ​ต้อง​รับ‍ประ‌ทาน​เสีย​ใน​วัน​ทำ​การ​ถวาย​บูชา อย่า​เหลือ​ไว้​จน​วัน​รุ่ง‍เช้า​เลย

16 ถ้า​เครื่อง​บูชา​นั้น​เป็น​เครื่อง​บูชา​แก้‍บน หรือ​เป็น​เครื่อง​บูชา​ตาม‍ใจ​สมัคร​ให้​เขา​รับ‍ประ‌ทาน เสีย​ใน​วัน​ทำ​การ​ถวาย‍บูชา และ​ใน​วัน​รุ่ง‍ขึ้น​เขา​ยัง​รับ‍ประ‌ทาน​ส่วน​ที่​เหลือ​ได้

17 ส่วน​เนื้อ​ของ​เครื่อง​บูชา​ที่​เหลือ​ถึง​วัน‍ที่​สาม​ให้ เผา​เสีย​ด้วย​ไฟ

18 ถ้า​ผู้‍ใด​รับ‍ประ‌ทาน​เนื้อ​สัตว์ อัน​เป็น​เครื่อง​ศานติ‍บูชา​ใน​วัน‍ที่​สาม ผู้​ถวาย​นั้น​จะ​ไม่​เป็น​ที่​โปรด‌ปราน และ​ไม่​ทรง​ถือ​ว่า เครื่อง​บูชา​นั้น​เป็น​ที่​พอ‍พระ‌ทัย เป็น​การ​กระ‌ทำ​ที่​พึง​รัง‍เกียจ และ​ผู้​ที่​รับ‍ประ‌ทาน​จะ​ต้อง​ได้​รับ​โทษ

19 “เนื้อ​ที่​ไป​ถูก​ของ​ที่​เป็น​มล‌ทิน​ใดๆ​อย่า​รับ‍ประ‌ทาน จง​เผา​เสีย​ด้วย​ไฟ บุค‌คล​ที่​สะอาด​ทุก‍คน​รับ‍ประ‌ทาน​เนื้อ​ได้

20 ถ้า​ผู้‍ใด​รับ‍ประ‌ทาน​เนื้อ​สัตว‌บูชา​อัน​เป็น​ศานติ‍บูชา​แด่​พระ‍เจ้า โดย​ที่​ตน​ยัง​มี​มล‌ทิน​ติด​ตัว​อยู่ ต้อง​อเปหิ​ผู้‍นั้น​เสีย​จาก​ประ‌ชา‍ชน

21 ถ้า​ผู้‍ใด​แตะ‍ต้อง​สิ่ง​ที่​เป็น​มล‌ทิน​ไม่​ว่า​จะ​เป็น​มล‌ทิน​ของ​คน หรือ​เป็น​สัตว์​ที่​มล‌ทิน หรือ​เป็น​สิ่ง​ที่​พึง​รัง‍เกียจ​อัน​ใด​ที่​มล‌ทิน และ​ผู้‍นั้น​มา​รับ‍ประ‌ทาน​เนื้อ​เครื่อง​บูชา​ของ​ศานติ‍บูชา​แด่​พระ‍เจ้า ให้​อเปหิ​ผู้‍นั้น​เสีย​จาก​ชน‍ชาติ​ของ​ตน”