ปัญ‌ญา‌จารย์ 4 TH1971

1 ข้าพ‌เจ้า​เห็น​บรร‌ดา​การ​ข่ม‍เหง​ที่​เกิด​ขึ้น​ภาย‍ใต้ ดวง​อา‌ทิตย์​อีก และ​ดู‍เถิด น้ำ‍ตา​ของ​ผู้​ที่​ถูก​ข่ม‍เหง​ไม่‍มี​คน​เล้า‍โลม​เขา ฝ่าย​ผู้​ข่ม‍เหง​เขา​นั้น​กุม​อำ‌นาจ แต่​หา‍มี​ผู้​ใด​เล้า‍โลม​เขา​ไม่

2 เพราะ​ฉะนั้น​ข้าพ‌เจ้า​แสดง​ความ​ยินดี​ว่า คน​ตาย​ที่​ตาย​ไป​แล้ว​มี​โชค​ดี‍กว่า​คน​เป็น​ที่​ยัง​เป็น​อยู่

3 เออ คน​ที่​ยัง​ไม่​เป็น​มา ที่​ไม่​เห็น​การ​ชั่ว​ที่​อุบัติ​ขึ้น​ภาย‍ใต้​ดวง​อา‌ทิตย์ ก็​ยิ่ง​ดี‍กว่า​คน​ทั้ง​สอง​จำ‌พวก​นั้น

4 แล้ว​ข้าพ‌เจ้า​เห็น​ว่า​บรร‌ดา​การ​งาน​ตราก‌ตรำ และ​บรร‌ดา​ฝี‍มือ​ใน​การ​งาน​มา​จาก​ความ​ริษ‌ยา ของ​คน​ที่​มี​ต่อ​เพื่อน‍บ้าน​ของ​ตน นี่​ก็​อนิจ‌จัง​ด้วย คือ​กิน‍ลม‍กิน‍แล้ง

5 คน​โง่​งอ​มือ และ​กิน​เนื้อ​ของ​ตน‍เอง

6 ความ​สงบ‍สุข​กำ‍มือ​หนึ่ง​ยัง​ดี‍กว่า​การ​งาน​ตราก‌ตรำ​สอง​กำ‍มือ และ​การ​กิน‍ลม‍กิน‍แล้ง

7 แล้ว​ข้าพ‌เจ้า​เห็น​อนิจ‌จัง​ภาย‍ใต้​ดวง​อา‌ทิตย์​อีก

8 คือ คน​หนึ่ง​อยู่​ตัว​คน​เดียว ไม่‍มี​บุตร​หรือ​พี่‍น้อง แต่​เขา​ทำ​การ​งาน​ไม่​หยุด​หย่อน ตา​ของ​เขา​ไม่​เคย​อิ่ม​ความ​มั่ง‍คั่ง เขา​ไม่​เคย​คิด​ว่า “ข้า​ตราก‌ตรำ​ทำ‍งาน​และ​ตัว​ข้า​อดๆ​อยากๆ​เพื่อ​ผู้​ใด” นี่​ก็​อนิจ‌จัง​ด้วย​และ​เป็น​เรื่อง​สา‌มานย์

9 สอง​คน​ดี​กว่า​คน​เดียว เพราะ‍ว่า​เขา​ทั้ง‍สอง​ได้​รับ​ผล​ของ​งาน​ดี

10 ด้วย​ว่า​ถ้า​คน​หนึ่ง​ล้ม​ลง อีก​คน​หนึ่ง​จะ​ได้​พะยุง​เพื่อน​ของ​ตน​ให้​ลุก​ขึ้น แต่​วิบัติ​แก่​คน​นั้น​ที่​อยู่​คน​เดียว​เมื่อ​เขา​ล้ม​ลง และ​ไม่‍มี​ผู้​อื่น​พะยุง​ยก​เขา​ให้​ลุก​ขึ้น

11 อนึ่ง ถ้า​สอง​คน​นอน​อยู่​ด้วย​กัน เขา​ก็​อบ‍อุ่น แต่​ถ้า​นอน​คน​เดียว​จะ​อุ่น​อย่าง‍ไร​ได้​เล่า

12 แม้​คน​หนึ่ง​สู้​คน​เดียว​ได้ สอง​คน​คง​สู้​เขา​ได้​แน่ เชือก​สาม​เกลียว​จะ​ขาด​ง่าย​ก็​หา​มิ‍ได้

13 คน​หนุ่ม​ยาก‍จน​และ​มี​สติ​ปัญ‌ญา​ก็​ดี‍กว่า​กษัตริย์ ชรา​และ​โฉด‍เขลา​ผู้​รับ​คำ​แนะ‍นำ​อีก​ไม่‍ได้​แล้ว

14 ถึง​แม้​ท่าน​ออก​มา​จาก​เรือน‍จำ​แล้ว​ขึ้น​เป็น​กษัตริย์ หรือ​เกิด​เป็น​คน​จน​ใน​ราช​อา‌ณา‍จักร​ของ​ท่าน​เอง

15 ข้าพ‌เจ้า​เห็น​บรร‌ดา​คน​ที่​มี​ชีวิต​เคลื่อน‍ไหว อยู่​ภาย‍ใต้​ดวง​อา‌ทิตย์ ทั้ง​หนุ่ม​คน​นั้น​ที่​จะ​ขึ้น​ไป​แทน​ท่าน

16 ประ‌ชา‍ชน​ผู้​ซึ่ง​ท่าน​อยู่​เหนือ​นั้น​ไม่‍มี​ที่​สิ้น​สุด แต่​บรร‌ดา​คน​ที่​มา​ภาย‍หลัง​ก็​ไม่​เปรม‍ปรีดิ์​ใน​ท่าน​ได้ แน่‍นอน นี่​ก็​อนิจ‌จัง​ด้วย คือ​กิน​ลม​กิน​แล้ง

บท

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12