1 พระยาห์เวห์ตรัสกับโมเสสว่า
2 “จงถวายลูกหัวปีทั้งหมดแก่เรา คือทุกสิ่งของชนชาติอิสราเอลที่ออกจากครรภ์ครั้งแรก ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์ สิ่งนั้นเป็นของเรา”
3 โมเสสจึงกล่าวแก่ประชาชนว่า “จงระลึกถึงวันนี้ ที่พวกท่านออกมาจากอียิปต์ จากแดนทาส” เพราะพระยาห์เวห์ทรงนำท่านออกจากที่นั่นด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์ ห้ามกินขนมปังใส่เชื้อ
4 วันนี้ในเดือนอาบีบ พวกท่านได้ออกไป
5 พระยาห์เวห์ทรงนำท่านมาถึงแผ่นดินของคนคานาอัน คนฮิตไทต์ คนอาโมไรต์ คนฮีไวต์ และคนเยบุส นี่เป็นแผ่นดินที่ทรงปฏิญาณไว้กับบรรพบุรุษของท่านว่า จะยกให้ท่าน มันเป็นแผ่นดินที่มีน้ำนมและน้ำผึ้งไหลบริบูรณ์ พวกท่านจงถือพิธีนี้ในเดือนนี้
6 จงกินขนมปังไร้เชื้อเป็นเวลาเจ็ดวัน และวันที่เจ็ดจงมีเทศกาลเลี้ยงถวายเกียรติพระยาห์เวห์
7 จงกินขนมปังไร้เชื้อทั้งเจ็ดวัน อย่าให้เห็นขนมปังใส่เชื้อ หรือให้เห็นเชื้อในทุกเขตของท่าน
8 ในวันนั้น จงบอกบุตรของท่านว่า ‘ที่ทำอย่างนี้ก็เพราะเหตุการณ์ซึ่งพระยาห์เวห์ได้ทรงทำเพื่อข้า เมื่อข้าออกจากอียิปต์’
9 สำหรับท่าน พิธีนี้จะเป็นดังเครื่องหมายที่มือของท่าน และดังเครื่องเตือนใจที่หน้าผากของท่าน เพื่อพระธรรมของพระยาห์เวห์จะได้อยู่ในปากของท่าน เพราะพระยาห์เวห์ได้ทรงนำท่านออกมาจากอียิปต์ด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์
10 ฉะนั้น ท่านจงรักษากฎเกณฑ์นี้ตามกำหนดทุกๆ ปี
11 “เมื่อพระยาห์เวห์ทรงนำท่านไปยังแผ่นดินของคนคานาอันดังที่ได้ทรงปฏิญาณไว้กับท่านและบรรพบุรุษของท่าน พระองค์ได้ประทานแผ่นดินนั้นแก่ท่าน
12 ทุกอย่างที่ออกจากครรภ์ครั้งแรกนั้น ท่านจงแยกถวายแด่พระยาห์เวห์และลูกสัตว์หัวปีตัวผู้ทุกตัวที่เกิดจากสัตว์ใช้งานของท่านก็เป็นของพระยาห์เวห์
13 จงเอาลูกแกะไถ่ลูกลาหัวปี ถ้าไม่ไถ่ก็จงหักคอมันเสีย จงไถ่บุตรชายหัวปีทั้งหมดของท่าน
14 และต่อไปภายหน้า เมื่อบุตรของท่านจะถามว่า ‘ทำไมจึงทำอย่างนี้?’ จงเล่าให้เขาฟังว่า ‘พระยาห์เวห์ทรงนำพวกเราออกจากอียิปต์ คือจากแดนทาสด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์
15 เมื่อพระทัยของฟาโรห์ดื้อไม่ยอมปล่อยพวกเราไป พระยาห์เวห์จึงทรงประหารลูกหัวปีทั้งหมดในแผ่นดินอียิปต์ทั้งของมนุษย์และของสัตว์ เพราะฉะนั้น ข้าจึงถวายสัตว์ตัวผู้ทุกตัวที่ออกจากครรภ์ครั้งแรกแด่พระยาห์เวห์ แต่บุตรชายหัวปีทั้งหมดของข้า ข้าก็ไถ่ไว้’
16 พิธีนี้จะเป็นดังเครื่องหมายที่มือของท่าน และดังสัญลักษณ์ที่หน้าผากของท่าน เพราะพระยาห์เวห์ได้ทรงนำพวกเราออกจากอียิปต์ด้วยพระหัตถ์อันทรงฤทธิ์”
17 เมื่อฟาโรห์ปล่อยประชากรไปแล้ว พระเจ้าไม่ได้ทรงนำพวกเขาไปทางแผ่นดินของคนฟีลิสเตียแม้ว่าจะเป็นทางใกล้ เพราะพระเจ้าตรัสว่า “เกรงว่าเมื่อประชากรไปเผชิญสงครามเข้า พวกเขาจะเปลี่ยนใจและกลับไปยังอียิปต์”
18 พระเจ้าจึงทรงนำประชากรอ้อมไปทางถิ่นทุรกันดารยังทะเลแดง ชนชาติอิสราเอลก็ออกจากแผ่นดินอียิปต์ มีอาวุธพร้อมทำสงคราม
19 โมเสสเอากระดูกของโยเซฟไปด้วย เพราะโยเซฟให้ชนชาติอิสราเอลสาบานเป็นมั่นเหมาะว่า “พระเจ้าจะทรงเยี่ยมเยียนพวกท่านอย่างแน่นอน แล้วพวกท่านจงเอากระดูกของเราไปจากที่นี่ด้วย”
20 พวกเขาออกจากเมืองสุคคท ไปตั้งค่ายที่เอธามซึ่งอยู่ริมถิ่นทุรกันดาร
21 พระยาห์เวห์เสด็จนำทางพวกเขาในเวลากลางวันด้วยเสาเมฆ และในเวลากลางคืนด้วยเสาเพลิง ให้พวกเขามีแสงสว่างเพื่อจะเดินทางได้ทั้งกลางวันและกลางคืน
22 พระองค์ไม่ได้ทรงให้เสาเมฆในเวลากลางวันและเสาเพลิงในเวลากลางคืนคลาดจากเบื้องหน้าประชากรเลย