อพยพ 16 THSV11

มานา อาหาร​จาก​สวรรค์

1 ชุม‌นุม‍ชน​อิสรา‌เอล​ทั้ง‍หมด​เดิน​ทาง​ออก​จาก​เอ‌ลิม และ​มา​ถึง​ถิ่น‍ทุร‌กัน‌ดาร​สิน ซึ่ง​อยู่​ระหว่าง​เอ‌ลิม​กับ​ภูเขา​ซี‌นาย ใน​วัน‍ที่​สิบ‍ห้า​เดือน​ที่​สอง นับ‍ตั้ง‍แต่​ออก​จาก​แผ่น‍ดิน​อียิปต์

2 ชุม‌นุม‍ชน​อิสรา‌เอล​ทั้ง‍หมด​ก็​พา​กัน​บ่น​ต่อ‍ว่า​โม‌เสส​และ​อา‌โรน​ใน​ถิ่น‍ทุร‌กัน‌ดาร

3 คน​อิสรา‌เอล​กล่าว​กับ​ท่าน​ทั้ง‍สอง​ว่า “เรา​ตาย​เสีย​ใน​แผ่น‍ดิน​อียิปต์​ด้วย​พระ‍หัตถ์​ของ​พระ‍ยาห์‌เวห์ ขณะ​เมื่อ​นั่ง​อยู่​ใกล้​หม้อ​เนื้อ​และ​รับ‍ประ‌ทาน​อาหาร​อิ่ม‍หนำ​ก็​ดี​กว่า นี่​ท่าน​ทั้ง‍สอง​กลับ​นำ​เรา​ออก​มา​ยัง​ถิ่น‍ทุร‌กัน‌ดาร​นี้ เพื่อ​จะ​ให้​ชุม‌นุม‍ชน​ทั้ง‍หมด​หิว​ตาย”

4 แล้ว​พระ‍ยาห์‌เวห์​ตรัส​กับ​โม‌เสส​ว่า “นี่‍แน่ะ เรา​จะ​ให้​อาหาร​ตก​ลง‍มา​เหมือน​ฝน​จาก​ท้อง‍ฟ้า​สำหรับ​พวก‍เจ้า และ​ทุกๆ วัน​ก็​ให้​ประ‌ชา‍ชน​ออก​ไป​เก็บ​แต่​พอ​กิน​เฉพาะ​วัน‍หนึ่งๆ เพื่อ​เรา​จะ​ได้​ลอง‍ใจ​ว่า พวก‍เขา​จะ​ดำ‌เนิน​ตาม​บัญญัติ​ของ​เรา​หรือ​ไม่?

5 ใน​วัน‍ที่​หก เมื่อ​พวก‍เขา​เตรียม​มานา​ที่​นำ​มา ก็​ให้​เก็บ​เพิ่ม​เป็น​สอง​เท่า​ของ​ที่​พวก‍เขา​เก็บ​ใน​วัน‍อื่นๆ”

6 โม‌เสส​กับ​อา‌โรน​จึง​บอก​ชน‍ชาติ​อิสรา‌เอล​ทั้ง‍หมด​ว่า “ใน​เวลา​เย็น​พวก‍ท่าน​จะ​ได้​รู้​ว่า พระ‍ยาห์‌เวห์​ทรง​เป็น​ผู้‍นำ​พวก‍ท่าน​ออก​จาก​แผ่น‍ดิน​อียิปต์

7 ใน​เวลา​เช้า​พวก‍ท่าน​จะ​ได้​เห็น​พระ‍สิริ​ของ​พระ‍ยาห์‌เวห์ เพราะ​พระ‍ยาห์‌เวห์​ทรง​ได้‍ยิน​คำ​ที่​ท่าน​บ่น​ต่อ‍ว่า​พระ‍องค์​แล้ว เรา​ทั้ง‍สอง​เป็น​ใคร​เล่า? พวก‍ท่าน​จึง​มา​บ่น​ต่อ‍ว่า​เรา”

8 โม‌เสส​กล่าว​ว่า “ใน​เวลา​เย็น​พระ‍ยาห์‌เวห์​จะ​ประ‌ทาน​เนื้อ​ให้​พวก‍ท่าน​รับ‍ประ‌ทาน และ​ใน​เวลา​เช้า​จะ​ประ‌ทาน​อาหาร​ให้​รับ‍ประ‌ทาน​จน​อิ่ม เพราะ​พระ‍ยาห์‌เวห์​ทรง​ได้‍ยิน​คำ​บ่น​ของ​ท่าน​ต่อ​พระ‍องค์ เรา​ทั้ง‍สอง​นี้​เป็น​ใคร​เล่า? พวก‍ท่าน​ไม่‍ได้​บ่น​ต่อ‍ว่า​เรา แต่​ได้​บ่น​ต่อ‍ว่า​พระ‍ยาห์‌เวห์”

9 โม‌เสส​จึง​กล่าว​กับ​อา‌โรน​ว่า “จง​บอก​ชุม‌นุม‍ชน​อิสรา‌เอล​ทั้ง‍ปวง​ว่า ‘จง​มา​อยู่​เฉพาะ‍พระ‍พักตร์​พระ‍ยาห์‌เวห์ เพราะ​พระ‍องค์​ทรง​ได้‍ยิน​คำ​บ่น​ของ​พวก‍ท่าน​แล้ว’ ”

10 ขณะ‍ที่​อา‌โรน​กล่าว​กับ​ชุม‌นุม‍ชน​อิสรา‌เอล​อยู่​นั้น พวก‍เขา​มอง​ไป​ทาง​ถิ่น‍ทุร‌กัน‌ดาร และ​นี่‍แน่ะ พระ‍รัศมี​ของ​พระ‍ยาห์‌เวห์​ปรา‌กฏ​อยู่​ใน​เมฆ

11 พระ‍ยาห์‌เวห์​ตรัส​กับ​โม‌เสส​ว่า

12 “เรา​ได้‍ยิน​คำ​บ่น​ของ​ชน‍ชาติ​อิสรา‌เอล​แล้ว จง​กล่าว​แก่​พวก‍เขา​ว่า ‘ใน​เวลา​โพล้‍เพล้ พวก‍เจ้า​จะ​ได้​กิน​เนื้อ ทั้ง​ใน​เวลา​เช้า​เจ้า​จะ​ได้​อาหาร​กิน​จน​อิ่ม แล้ว​เจ้า​จะ​รู้​ว่า เรา​คือ​ยาห์‌เวห์​พระ‍เจ้า​ของ​พวก‍เจ้า’ ”

13 เมื่อ‍ถึง‍เวลา​เย็น ฝูง‍นก‍คุ่ม​บิน​มา​เต็ม​ค่าย ใน​เวลา​เช้า​ก็​มี​น้ำ‍ค้าง​รอบ​ค่าย

14 เมื่อ​น้ำ‍ค้าง​ระเหย​ไป​แล้ว นี่‍แน่ะ มี​เกล็ด​บาง​ละ‌เอียด​เหมือน​น้ำ‍ค้าง​แข็ง​อยู่​บน​พื้น‍ดิน​ใน​ถิ่น‍ทุร‌กัน‌ดาร​นั้น

15 เมื่อ​ชน‍ชาติ​อิสรา‌เอล​เห็น​จึง​พูด​กัน​ว่า “นี่​อะไร​หนอ?” เพราะ​พวก‍เขา​ไม่​ทราบ​ว่า​เป็น​สิ่ง‍ใด โม‌เสส​จึง​บอก​พวก‍เขา​ว่า “นี่‍แหละ เป็น​อาหาร​ที่​พระ‍ยาห์‌เวห์​ประ‌ทาน​ให้​พวก‍ท่าน​รับ‍ประ‌ทาน

16 นี่​เป็น​สิ่ง​ที่​พระ‍ยาห์‌เวห์​ทรง​บัญชา​ไว้​คือ ‘ให้​ทุก​คน​เก็บ​เท่า​ที่​พอ​รับ‍ประ‌ทาน​อิ่ม ให้​เก็บ​คน​ละ​สอง​ลิตร ตาม​จำ‌นวน​คน​ที่​พัก​อยู่​ใน​เต็นท์​ของ​ตน’ ”

17 ชน‍ชาติ​อิสรา‌เอล​ก็​ทำ​ตาม​นั้น บาง‍คน​เก็บ​มาก บาง‍คน​เก็บ​น้อย

18 แต่​เมื่อ​พวก‍เขา​ใช้​เครื่อง‍ตวง คน​ที่​เก็บ​ได้​มาก​ก็​ไม่‍มี​เหลือ และ​คน​ที่​เก็บ​ได้​น้อย​ก็​ไม่​ขาด‍แคลน ทุก​คน​เก็บ​ได้​เท่า​ที่​คน​หนึ่ง​รับ‍ประ‌ทาน​ได้

19 โม‌เสส​สั่ง​พวก‍เขา​ว่า “อย่า​ให้​ใคร​เหลือ​ไว้​จน​รุ่ง‍เช้า”

20 แต่​พวก‍เขา​ไม่​เชื่อ‍ฟัง​โม‌เสส บาง‍คน​เหลือ​ไว้​จน​รุ่ง‍เช้า อาหาร​นั้น​ก็​มี​หนอน​ขึ้น และ​บูด‍เหม็น โม‌เสส​จึง​โกรธ​คน​เหล่า‍นั้น

21 พวก‍เขา​เก็บ​กัน​ทุกๆ เช้า​เท่า​ที่​คน​หนึ่ง​รับ‍ประ‌ทาน​ได้ แต่​พอ​แดด​ออก​ร้อน‍จัด​แล้ว​อาหาร​นั้น​ก็​ละ‌ลาย​ไป

22 เมื่อ​ถึง​วัน‍ที่​หก พวก‍เขา​เก็บ​อาหาร​สอง​เท่า คือ​คน​ละ​สี่​ลิตร ผู้‍นำ​ทั้ง‍หมด​ของ​ชุม‌นุม‍ชน​จึง​เข้า‍มา​ราย‍งาน​โม‌เสส

23 โม‌เสส​บอก​พวก‍เขา​ว่า “พระ‍ยาห์‌เวห์​ทรง​บัญชา​ว่า ‘พรุ่ง‍นี้​เป็น​วัน‍หยุด‍พัก เป็น​สะ‌บา‌โต วัน‍บริ‌สุทธิ์​แด่​พระ‍ยาห์‌เวห์ จะ​ปิ้ง​อะไร​ก็​ให้​ปิ้ง จะ​ต้ม​อะไร​ก็​ให้​ต้ม​เสีย และ​ส่วน​ที่​เหลือ​ทั้ง‍หมด จง​เก็บ​ไว้​จน‍ถึง​วัน‍รุ่ง‍ขึ้น’ ”

24 เมื่อ​พวก‍เขา​เก็บ​ไว้​จน‍ถึง​วัน‍รุ่ง‍ขึ้น​ตาม​ที่​โม‌เสส​สั่ง อาหาร​นั้น​ไม่​บูด‍เหม็น​และ​ไม่‍มี​หนอน​ใน​นั้น

25 โม‌เสส​จึง​บอก​ว่า “วัน‍นี้​จง​กิน​อาหาร​นั้น เพราะ​ว่า​วัน‍นี้​เป็น​วัน‍สะ‌บา‌โต​ของ​พระ‍ยาห์‌เวห์ วัน‍นี้​พวก‍ท่าน​จะ​ไม่​พบ​อาหาร​อย่าง​นั้น​ใน​ทุ่ง​เลย

26 จง​เก็บ​อาหาร​หก​วัน แต่​ใน​วัน‍ที่​เจ็ด​ซึ่ง​เป็น​สะ‌บา‌โต​จะ​ไม่‍มี​เลย”

27 ต่อ‍มา​ใน​วัน‍ที่​เจ็ด บาง‍คน​ออก​ไป​เก็บ แต่​ก็​ไม่​พบ​เลย

28 พระ‍ยาห์‌เวห์​ตรัส​กับ​โม‌เสส​ว่า “พวก‍เจ้า​จะ​ขัด‍ขืน​บัญญัติ​และ​กฎ‍หมาย​ของ​เรา​นาน​สัก​เท่า‍ไร?

29 ดู‍สิ พระ‍ยาห์‌เวห์​ประ‌ทาน​วัน‍สะ‌บา‌โต​ให้​พวก‍เจ้า เพราะ‍ฉะนั้น​ใน​วัน‍ที่​หก​พระ‍องค์​ประ‌ทาน​อาหาร​ให้​พอ​รับ‍ประ‌ทาน​สอง​วัน ใน​วัน‍ที่​เจ็ด​นั้น​ให้​ทุก​คน​พัก​อยู่​ใน​ที่​ของ​ตน อย่า​ให้​ใคร​ออก​จาก​ที่‍พัก​เลย”

30 เพราะ‍ฉะนั้น​ประ‌ชา‍ชน​จึง​ได้​หยุด‍พัก​ใน​วัน‍ที่​เจ็ด

31 คน​อิสรา‌เอล​เรียก​ชื่อ​อาหาร​นั้น ว่า มานา มัน​เหมือน​เมล็ด‍ผัก‍ชี​แต่​มี​สี‍ขาว และ​มี​รส​เหมือน​ขนม​แผ่น​ผสม​น้ำ‍ผึ้ง

32 โม‌เสส​กล่าว​ว่า “พระ‍ยาห์‌เวห์​มี​รับ‍สั่ง​ว่า ‘จง​ตวง​มานา​สอง​ลิตร เก็บ​ไว้​ตลอด‍ชั่ว‍ชาติ‍พันธุ์​ของ​เจ้า เพื่อ​พวก‍เขา​จะ​ได้​เห็น​อาหาร​ซึ่ง​เรา​เลี้ยง​พวก‍เจ้า​ใน​ถิ่น‍ทุร‌กัน‌ดาร​นี้ เมื่อ​เรา​นำ​พวก‍เจ้า​ออก​จาก​แผ่น‍ดิน​อียิปต์’ ”

33 โม‌เสส​บอก​อา‌โรน​ว่า “จง​เอา​ไห​ลูก​หนึ่ง แล้ว​ตวง​มานา​ให้​เต็ม​สอง​ลิตร วาง​ไว้​เฉพาะ‍พระ‍พักตร์​พระ‍ยาห์‌เวห์ ให้​เก็บ​รักษา​ไว้​ชั่ว‍ชาติ‍พันธุ์​ของ​พวก‍ท่าน”

34 อา‌โรน​ก็​วาง​มานา​นั้น​ลง​หน้า​หีบ‍แห่ง‍สักขี‍พยาน เพื่อ​รักษา​ไว้​ตาม​ที่​พระ‍ยาห์‌เวห์​ทรง​บัญชา​โม‌เสส

35 ชน‍ชาติ​อิสรา‌เอล​ได้​กิน​มานา 40 ปี จน​พวก‍เขา​มา​ถึง​แผ่น‍ดิน​ที่​จะ​อาศัย​อยู่ พวก‍เขา​กิน​มานา​จน​มา​ถึง​ชาย‍แดน​แผ่น‍ดิน​คา‌นา‌อัน

36 (เครื่อง‍ตวง​ของ‍แห้ง​มาตร‌ฐาน​ที่​ใช้​ใน​เวลา​นั้น​เท่า‍กับ 20 ลิตร)

บท

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40