1 Pangayo sa Ginoo ug ulan sa panahon sa tingtubo sa mga tanom, kay siya ang nagahimo sa dag-om. Siya ang nagahatag ug ulan ngadto sa mga tawo ug sa tanom sa kaumahan.
2 Sa pagkatinuod, dili matuohan ang mga dios-dios ug ang mga manalagna. Nagahatag sila ug sayop nga kahulogan sa mga damgo. Walay pulos ang ilang mga pulong sa pagdasig. Busa naglatagaw ang katawhan sa Israel sama sa karnero. Nagaantos sila tungod kay wala silay pangulo.
3 Miingon ang Ginoo, “Nasuko ako pag-ayo sa mga taga-laing dapit nga nangulo sa akong katawhan; silotan ko gayod sila. Kay hinumdoman ko ang mga karnero, nga mao ang katawhan sa Juda. Himuon ko ang Juda nga daw mga kabayo nga panggira nga makahatag ug kadungganan.
4 Magagikan kanila ang mga pangulo nga daw pundasyon, ugsok sa tolda, ug pana nga alang sa gira.
5 Maghiusa ang katawhan sa Juda ug mahisama sila sa kusgang mga sundalo nga mobuntog sa ilang mga kaaway nga daw mga lapok lang nga tunob-tunoban nila diha sa kadalanan. Makiggira sila tungod kay kauban nila ako, ug buntogon nila ang mga tigkabayo.