1 Pangayo sa Ginoo ug ulan sa panahon sa tingtubo sa mga tanom, kay siya ang nagahimo sa dag-om. Siya ang nagahatag ug ulan ngadto sa mga tawo ug sa tanom sa kaumahan.
2 Sa pagkatinuod, dili matuohan ang mga dios-dios ug ang mga manalagna. Nagahatag sila ug sayop nga kahulogan sa mga damgo. Walay pulos ang ilang mga pulong sa pagdasig. Busa naglatagaw ang katawhan sa Israel sama sa karnero. Nagaantos sila tungod kay wala silay pangulo.
3 Miingon ang Ginoo, “Nasuko ako pag-ayo sa mga taga-laing dapit nga nangulo sa akong katawhan; silotan ko gayod sila. Kay hinumdoman ko ang mga karnero, nga mao ang katawhan sa Juda. Himuon ko ang Juda nga daw mga kabayo nga panggira nga makahatag ug kadungganan.
4 Magagikan kanila ang mga pangulo nga daw pundasyon, ugsok sa tolda, ug pana nga alang sa gira.
5 Maghiusa ang katawhan sa Juda ug mahisama sila sa kusgang mga sundalo nga mobuntog sa ilang mga kaaway nga daw mga lapok lang nga tunob-tunoban nila diha sa kadalanan. Makiggira sila tungod kay kauban nila ako, ug buntogon nila ang mga tigkabayo.
6 “Lig-onon ko ang katawhan sa Juda ug luwason ko ang katawhan sa Israel. Pabalikon ko sila sa ilang dapit tungod kay nalooy ako kanila. Ug tungod kay ako ang Ginoo nga ilang Dios, tubagon ko ang ilang pag-ampo. Busa daw sama ra nga wala ko sila isalikway.
7 Ang katawhan sa Israel mahisama sa kusgang mga sundalo. Magmalipayon sila sama sa tawo nga nakainom ug bino. Kini nga kadaogan mahinumdoman sa ilang mga kaliwat ug maglipay sila tungod sa akong gihimo.