1 Wie s z Häzerott warnd, zrissnd syr d Maria und dyr Ären s Mäul über n Mosenn zwögns dönn kuscherischn Weib, wo yr syr gnummen hiet. Daa hiet yr aine gheirett.
2 Sö gsagnd: "Haat n dyr Herr öbbenn grad mit n Mosenn grödt? Seind n mir villeicht niemdd?" Dös ghoert dyr Trechtein.
3 Dyr Mosen aber war dyr samftmüetigste Mensch, dönn wo myn syr überhaaupt denken kunnt.
4 Glei drauf gsait dyr Herr zo n Mosenn, Ärenn und dyr Maria: "Geetß all Drei zo n Bekemmzeltt vürhin!" Dös taatnd s dann aau.
5 Dyr Herr kaam in dyr Wolkennsäuln abher, blib bei n Zeltteingang steen und rief önn Ärenn und d Maria an. Sö traatnd zuehin.
6 Dyr Herr spraach: "Ietz pässtß aynmaal gnaun auf! Wenn bei enk ayn Weissag dyrbei ist, kennt yr mi durch Gesichter und röd i mit iem in n Traaum.
7 Aber mit meinn Knecht Mosen ist s andert. Iem haan i +allss antraut.
8 Mit iem röd i sträck und litzlich, nit wie ayn Loesslstat. Er derf seghn, wie i wirklich ausschaug. Und daa untersteetß enk ös, yso über meinn Knecht Mosen z löstern?!"
9 Ganz schoen zornig auf ien gieng dyr Herr wögg.
10 Kaaum hiet d Wolk s Zeltt verlaassn, war d Maria weiß wie Schnee vor Aussaz. Dyr Ären gagspannt s aau glei, wie yr si irer zuegwenddt.
11 Daa gabitt dyr Ären önn Mosenn: "Mein Herr, werst üns diend dö Sündd, wo myr vor lautter bloed begangen habnd, nit anrechnen?!
12 Sollt n d Maria öbbenn wie ayn Abgängl sein, dös wo daadl schoon halbets verwöst ist?"
13 Daa gfleeht dyr Mosen önn Herrn an: "O Herr, hailt s decht!"
14 Dyr Herr gantwortt yn n Mosenn: "Wenn irer dyr Vater eyn s Gsicht gspibn haet, müesset si si naacherd nit sibn Täg lang schamen? Si sollt sibn Täg lang vür s Lager aushingspärrt werdn; dyrnaach künntß is wider einherlaassn."
15 Und dös gmachend s aau; si wurd sibn Täg aushingspörrt. S Volk braach nit auf, hinst däß myn d Maria wider einherließ.
16 Eerst dyrnaach braach s Volk von Häzerott auf und schlueg dann sein Lager in dyr Wüestn Pärän auf.