5 Drauf verbrennt myn de Kue vor seine Augn. D Haut dyrvon, s Fleish, s Bluet und n Mist, allss sollt myn verbrennen.
6 Dyr Priester nimmt ayn Zödernholz, aynn Ispn und ayn scharlache Woll und schmeisst allss eyn dös Feuer einhin, wo de Kue drinn verbrennt werd.
7 Dann wascht yr syr s Gwand, badt si in Wasser und keert naacherd eyn s Lager zrugg. Dyr Priester bleibt aber hinst auf Nacht unrain.
8 Der, wo de Kue verbrennt haat, wascht syr aau s Gwand und badt si und bleibt aau hinst auf Nacht unrain.
9 Ayn rainer Man kräult önn Aschn von dyr Kue zamm und schüttn n drausster n Lager an ayn raine Stöll hin. Dönn Aschn braucht de Gmain, däß s ys Rainungswasser dyrmit weiht; denn er kimmt ja aus aynn Sündopfer.
10 Der, wo önn Aschn von dyr Kue zammkräult haat, wascht syr aft s Gwand, bleibt aber hinst auf Nacht unrain. Für d Isryheeler und de Beisaessn giltt dös als föste Regl:
11 Wer an iewign aynn Tootn ankimmt, ist sibn Täg unrain.