1 Dös haat dyr Ieseien Ämozsun über Ruslham und Judau gschaut, wie dyr Usies, Jottäm, Ähäs und Hiskies Künig von Judau warnd.
2 Lostß, ös Himmln, Erdn, lustert, denn dyr Trechtein haat dös gsait: I haan Sün aufzogn, däß s was wordn seind, aber die wollnd von mir nix meer wissn.
3 Dyr Ox +kennt seinn Bauern, und dyr Ösl, wem yr ghoert, weil n der fuetert, aber bei Isryheel glangt s so weit nit; nän, mein aigns Volk ist dumm wie Stroo.
4 Wee enk Sündergschwerl, versünddter Undiet, Schaecherbruet, verkemmener! Sö habnd önn Herrn verlaassn; önn Heilignen von Isryheel habnd s weilete ainfach danhingstürt.
5 Ghaut ghoeretß gscheid, aber wo non? Eerstns hilfft s ee nix; und überhaaupts ist enker Kopf ee schoon ain Pinckl und dyr gantze Kerper ain blauer Flök.
6 Von Kopf hinst Fueß ist nix meer hail, grad Pinckln, Dübln, Striemen und Wunddnen; ausdruckt haat s niemdd, gfäscht niemdd und gsalbt ee nit.
7 Enker Land ist veroedt, enkerne Stötn seind niderbrennt. Fremdling nörnd si von enkerne Äcker wie d Schlauraffn, und ös derfftß zueschaugn. Veroedt wie dös zstörte Sodham ist enker Land.