1 Und dös haat dyr Ieseien Ämozsun über Judau und Ruslham versabn:
2 Ganz lang hin ist non, aber dann steet der Berg mit n Herrn seinn Haus föst über de andern Gipfln, über allss umydum; und allsand Dietn stroemend daa hin.
3 Männig Völker tröchend loos und sagnd: Auf geet s; zieghn myr aufhin zo n Berg von n Trechtein und zo n Templ von n Jaaggenngot, dyrmit myr seinn Willn kennenlernend und tuen künnend! Denn von n Zien kimmt yn n Herrn sein Weisung, aus Ruslham sein Wort.
4 Er urtlt zwischn de Burtumen und stoesst yn de Dietn de Köpff zamm. Naacherd schmittnd s ienerne Schwerter zo Wagnsün und d Spiess zo Schnaitter. Dann zuckt niemer ain Volk gögn dös ander s Schwert; ja, nit aynmaal üebn gaand s meer dyrfür.
5 Kemmtß, ös Jaaggner, geen myr ünsern Wög in n Herrn seinn Liecht!
6 Ja, du haast dein Volk Jaaggen verstoessn; denn voller oestlichnen Zaauberzeug ist s wie bei de Pflister, und mit de Fremdn seind s non verbänddlt aau.
7 Sein Land ist voll Silber und Gold; Schätz habnd s, däßst ys nit dyrzöletst. Voller Pfär ist sein Land; zalloos seind ienerne Wägn.