12 Und gibt myn s ainn zo n Vürlösn, der wo nit lösn kan, naacherd ist s ee klaar, däß s nix werd.
13 Dyr Trechtein haat gsait: Dös Volk tuet myr grad recht schoen bei n Bettn und eert mi mit n Mäul, haat aber in n Grund nix mit mir eyn n Sin. Sein gantzer Traun ist ayn raine Gwönet.
14 Drum gee aau i mit dönn Volk allweil non wunderlicher um, yso, wie niemdd drauf denket. Dann vergeet yn seine Weisn d Weisheit und yn seine Kluegn de Kluegheit.
15 Wee dene, wo mainend, sö känntnd ienerne Vürhabn vor n Trechtein verstöcken, und der gspannet s nit, naach dyr Loossung: "Üns seght y niemdd, also ist s wurst."
16 Wee enk; ös seitß so schief gwicklt, wie wenn dyr Dagl zo n Hafner saget: "He, du kennst di y glei gar nit aus!" older "Ä Schmarrn; mi haat diend nit dyr Hafner gmacht!"
17 Niemer lang, und aft verwandlt si dyr Weissnberg in aynn Baaumgartn; und der werd so dick wie ayn Wald.
18 Daadl hoernd allsand Taaubn sogar Worter, die wo grad gschribn seind, und de Blindn seghnd sogar non in dyr Finster.