1 Hoertß auf mi, ös Insln; mörktß auf, ös Völker ganz weit wögg! Dyr Trechtein haat mi schoon berueffen, wie i non gar nit geborn war. Er grödt mi schoon in n Mueterleib mit n Nam an.
2 Er gmacht mein Mäul zo aynn scharffn Schwert und gschirmt mi mit seiner aignen Hand. Zo aynn spitzignen Pfeil gmacht yr mi und gstöckt mi eyn seinn Köcher einhin.
3 Er gsait zo mir: "Du bist mein Knecht, dyr Isryheel, mit dönn was i meinn Rued vorfüern will."
4 I gadenk myr: Mein, ietz haast di umysünst abhintaan und kainz abgräggert. Aber dyr Trechtein gaat myr Recht gscheghn laassn; mein Got loont s myr.
5 Und ietz künddt myr dyr Herr öbbs an, der was mi schoon in n Mueterleib zo seinn Knecht gmacht haat, dyrmit i Jaaggen zo iem haimbring und Isryheel bei iem versammlt aus dyr Spraid. Dyr Trechtein haat myr aynn wichtignen Auftrag göbn; und mein Got gibt myr aau de Kraft, däß i dönn erfüll.
6 Er haat gsait: Dös glangt non nit, däßst grad mein Knecht bist, nur däßst d Jaaggnerstämm wider eyn d Hoeh bringst und de gröttn Isryheeler wider zruggfüerst. I mach di zo aynn Liecht für d Völker, yso däß mein Heil hinst eyn s End der Welt kimmt.
7 Yso spricht dyr Herr, dyr Heilige von Isryheel und sein Erloeser zo n lösstn Drök, dönn wo d Leut abscheuhend, önn Bsaessn von Drangsler: Künig gaand s seghn und si erhöbn; und Fürstn spraittnd si zuer Eer von n Trechtein, yn n Treuen, yn n Heilignen von Isryheel, der was di erwölt haat.