1 In dyr ferren Zuekumft gschieght s: Dyr Berg mit n Herrn seinn Haus steet für bständig über de andern Berg überhin; dyr hoehste von de Hübln ist yr. Und gan iem stroemend d Völker hin.
2 Männig Dietn bröchend auf und sagnd: Kemmtß, zieghn myr aufhin eyn n Herrn seinn Berg und gan n Haus von n Jaaggenngot. Er sollt üns seinn Willn leern, däß myr dyrnaach löbn künnend. Denn aus Zien kimmt d Offnbarung, aus Ruslham yn n Herrn sein Wort.
3 Er urtlt zwischn männig Völker und weist mächtige Dietn zrecht, aau wenn s ganz weit wögg seind. Dann schmittnd s Wagnsün aus ienerne Schwerter und Schnaitter aus ienerne Spiess. Kain Volk zuckt meer gögn dös ander s Schwert, und für n Krieg werd nit aynmaal meer güebt.
4 Ayn Ieds sitzt ungstoert unter seinn Weinstok und seinn Feignbaaum. Dös haat dyr Hörerherr gsprochen.
5 Und geend aau de Dietn ienn aignen Wög und ruefft ayn iede +irn Got an, mir geend ünsern Wög in n Nam von n Trechtein, +ünsern Got, und dös auf eebig.
6 Wenn s so weit ist, sait dyr Trechtein, will i versammln, was hinkt, und sammln, was versprengt ist, allsand halt, wo i gscheid einhintaucht haan.