27 Dyr Äpsylom afer gabentzt so lang hin, hinst däß yr önn Ämnon und de andern Sün aau mitgeen ließ.
28 Dyr Äpsylom gschafft yn seine Leibwächter an: "Ietz göbtß Obacht: Wenn dyr Ämnon gscheid angsuffen ist, naacherd gib i enk s Zaichen, däßß n umbringtß. Naacherd auf! Und denktß enk nix; i haan s enk ja befolhen!"
29 Yn n Äpsylom seine Wächter gmachend mit n Ämnon, was ien dyr Äpsylom angschafft hiet. Daa sprangend allsand Printzn auf und eyn s Maultier aufhin und flohend.
30 Dyrweil s non unterwögs warnd, kaam yn n Dafetn dö Leumung zue, dyr Äpsylom haet allsand Sün von n Künig dyrschlagn; nit ainer wär überblibn.
31 Daa stuendd dyr Künig auf, zriß syr s Gwand und warf si eyn n Bodm hin. Aau seine Diener um iem umher zrissnd syr s Gwand.
32 Dyr Jonydäb aber, dyr Sun von n Dafetn seinn Bruedern Schimen, gsait iem: "Mein Herr, glaaub decht nit, däß glei allsand Künigssün toot seind! Grad dyr Ämnon ist umkemmen. Dös haat diend yn n Äpsylom von de Augn aushergleuchtt, seit dyr Ämnon sein Schwöster nootzog.
33 O Künig, glaaub myr dös, däß grad dyr Ämnon toot ist! Dös Ander mit allsand Künigssün brauchst nit ernstnemen."