32 Dyr Jonydäb aber, dyr Sun von n Dafetn seinn Bruedern Schimen, gsait iem: "Mein Herr, glaaub decht nit, däß glei allsand Künigssün toot seind! Grad dyr Ämnon ist umkemmen. Dös haat diend yn n Äpsylom von de Augn aushergleuchtt, seit dyr Ämnon sein Schwöster nootzog.
33 O Künig, glaaub myr dös, däß grad dyr Ämnon toot ist! Dös Ander mit allsand Künigssün brauchst nit ernstnemen."
34 Dyr Äpsylom aber war untertaucht. Mittndrinn gyrblickt ayn Pflastwächter ayn groosse Menschnmeng von dyr Leittn dyrherabkemmen.
35 Daa gsait dyr Jonydäb zo n Künig: "Seghst ys, daa kemmend de Künigssün dyrher! Haan i s +doch richtig gsait."
36 Kaaum hiet yr s gsait, kaamend s aau schoon an. Sö fiengend laut s Reern an, und aau yn n Künig und seine Höfling kaam s Wainen.
37 Dyr Äpsylom aber verzog si zo n Talmäusn, yn n Sun von n Künig Ämmihud z Geschur; und dyr Dafet gatrauert non lang um seinn Sun Ämnon.
38 Dyr Äpsylom war also auf Geschur entrunnen und blib dort dreu Jaar lang.