24 Aau dyr Meribbägl, yn n Saul sein Sun, kaam yn n Künig zgögn. Er hiet syr d Füess niemer gwaschn, önn Bart niemer pflögt und s Gwand nit gwaschn, seit dyr Künig furtgangen war hinst eyn n Tag, wo yr in Frid zruggkaam.
25 Wie yr von Ruslham aus yn n Künig zgögnkaam, gfraagt n dyr Künig: "Warum bist n dyrselbn nit du aau mit mir mitgangen, Meribbägl?"
26 Er gantwortt: "O Künig, daa war mein Schaffer d Schuld. I haet iem ja angschafft ghaat, däß yr önn Ösl satlt; und dann wär i mit dir mit. Was mech i n als ayn Lamer?
27 Der aber gunleumt mi bei dir, o Künig. Aber du, o Herr und Künig, bist wie ayn Engl Gottes; tue non, wasst mainst!
28 Obwol dös gantze Haus von meinn Vatern von dir nix Anders wie önn Tood z erwartn ghaat haet, haast mi, deinn Knecht, zo deinn Tish zuehinlaassn. I kan mi auf gar nix berueffen bei dir, o Künig."
29 Dyr Künig gantwortt iem: "Ietz hoer aber auf! Und dyr Ziben und du, ös tailtß enk önn Grund!"
30 Drauf gsait dyr Meribbägl: "Von mir aus haat yr dönn gantzn; Haauptsach, du bist gsund kaimkemmen!"