1 Zo n Dafetn seiner Zeit war aynmaal dreu Jaar lang ayn Hungersnoot. Dyr Dafet gabfraagt auf dös hin önn Trechtein, und dyr Herr gantwortt: "Auf n Saul und seinn Haus lastt ayn Bluetschuld, weil yr de Gibeuner umbrungen haat."
2 Daa rief dyr Künig de Gibeuner und grödt mit ien. De Gibeuner warnd ja kaine Isryheeler nit, sondern ayn Überbleibsl von de Ämaurer. D Isryheeler hietnd ien in aynn Vertrag Schoonung gschworn, aber aft gversuecht dyr Saul vor lautter blindn Eifer für d Sach von Isryheel und Juden, däß yr s vernichtt.
3 Dyr Dafet gfraagt also de Gibeuner: "Und; was soll i ietz für enk tuen? Was für ayn Suenn soll i laistn, däß auf n Trechtein seine Felder wider ayn Sögn ligt?"
4 De Gibeuner gantwortnd iem: "Mir wollnd wöder ayn Silber non ayn Gold von n Saul und seinn Haus; und es steet üns aau nit zue, däß myr öbbern z Isryheel toettnd." Dyr Dafet gfraagt naachhin: "Was wolltß n naacherd habn von mir?"
5 Sö gsagnd zo n Künig: "Von dönn Man, der wo üns vernichtn gwill und drauf und dran war, üns auszrottn, yso däß myr üns nindert z Isryheel meer pöltzn künnen haetnd,