7 برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شودو شاخههای تازهٔ دیگری بیاورد.
8 هرچند ریشهاش در زمین کهنه شودو تنهاش در خاک بپوسد،
9 بازهم وقتیکه آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه میزند و شکوفه میآورد.
10 امّا انسان وقتیکه مُرد فاسد میشودو از بین میرود و کجایند آنها؟
11 مانند آب دریا که بخار میشودو رودخانهای که خشک میگردد،
12 انسان هم به خواب ابدی فرو میرودو تا نیست شدن آسمانها برنمیخیزدو کسی او را بیدار نمیکند.
13 ای کاش مرا تا وقتیکه غضبت فرو نشینددر زیر خاک پنهان میکردی؛و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد میآوردی.