13 Nuair a bhí siad imithe amach leag an rí an bia amach roimh Bhéil.
14 Ansin d'ordaigh Dainéil dá sheirbhísigh luaith a thabhairt chuige agus leath siad í ar fud urlár an teampaill uile agus gan aon duine ach an rí amháin i láthair. Ansin amach leo; d'iaigh siad an doras, shéalaigh siad é le séala an rí, agus d'imigh siad leo.
15 Tháinig na sagairt istoíche, mar ba ghnáth, lena mná is a bpáistí, agus d'ith siad agus d'ól siad a raibh ann.
16 D'éirigh an rí go moch agus tháinig sé agus Dainéil fairis.
17 D'fhiafraigh an rí: “An bhfuil na séalaí gan briseadh, a Dhainéil?” “Tá siad slán, a rí,” d'fhreagair Dainéil.
18 A luaithe a d'oscail sé an doras, d'fhéach an rí ar an mbord agus ghlaoigh in ard a chinn: “Is mór tú, a Bhéil, agus níl caimiléireacht ar bith ag baint leat.”
19 Gháir Dainéil agus choisc ar an rí dul isteach: “Féach ar an urlár,” ar sé, “agus tabhair faoi deara cé a d'fhág rian seo na gcos.”