1 Во месецот Нисан, во дваесеттата година на Артаксерксовото царување, виното стоеше пред царот. Го зедов и му го понудив на царот. Никогаш не бев тажен пред него.
2 Тогаш царот ми рече: „Зошто ти е тажно лицето? Дали не си можеби болен? Не е друго, туку е тага во твоето срце!” Јас се исплашив многу
3 и му реков на царот: „Царот нека живее секогаш! Како не ќе ми биде лицето тажно, кога градот, каде се гробовите на моите татковци, е разурнат, а вратите му се изгорени со оган?”
4 Царот ме праша: „И така, што сакаш?” Го повикав небескиот Бог
5 и му одговорив на царот: „Ако му е по волја на царот, и ако ти е мил твојот слуга, пушти ме да отидам во Јудеја, во градот на гробовите на моите татковци, за да го обновам”.