17 Тогаш им реков: „Гледате во каква неволја сме: Ерусалим е во урнатини, а вратите му се изгорени. Ајде, да го изградиме ерусалимскиот ѕид, за да не бидеме веќе изложени на потсмев”.
18 И им објаснив како добрата рака на мојот Бог беше над мене, а им ги соопштив и зборовите, што царот ми ги беше рекол. „Да станеме - извикаа тие - и да градиме!” И рацете им зајакнаа за добро дело.
19 На тие вести, Санавалат, Оронецот, и слугата Товиј, Амонецот, и Гисем, Арабјанец, почнаа да ни се потсмевнуваат. Ни зборуваа презирно: „Што работите тука? Сакате ли да се побуните против царот?”
20 Но јас им одговорив со овие зборови: „Небескиот Бог ќе ни даде да успееме. Ние, Неговите слуги, станавме да градиме. А вие немате ни дел, ни право, ни спомен во Ерусалим.”