1 Ein mann som heitte Lasarus, låg sjuk. Han var frå Betania, den byen som Maria og Marta, syster hennar, budde i.
2 Det var Maria som hadde salva Herren med olje og turka føtene hans med håret sitt. No låg Lasarus, bror hennar, sjuk.
3 Systrene sende då bod til Jesus og sa: «Herre, han som du har så kjær, er sjuk.»
4 Då Jesus høyrde det, sa han: «Denne sjukdomen fører ikkje til døden. Han er til Guds ære; han skal visa herlegdomen åt Guds Son.»
5 Jesus heldt mykje av Marta og syster hennar og Lasarus.
6 Då han no høyrde at Lasarus låg sjuk, drygde han endå to dagar der han var.
7 Då fyrst sa han til læresveinane: «Kom, lat oss fara attende til Judea.»
8 «Rabbi,» sa dei, «no nyss ville jødane steina deg, og så fer du dit att?»
9 Jesus svara: «Har ikkje dagen tolv timar? Den som ferdast om dagen, snåvar ikkje, for han ser ljoset i denne verda.
10 Men den som ferdast om natta, han snåvar, av di han ikkje har ljoset i seg.»
11 Då Jesus hadde sagt dette, sa han til dei: «Lasarus, venen vår, er sovna, men eg går og vekkjer han.»
12 «Herre,» sa læresveinane, «er han sovna, så vert han nok frisk att.»
13 Jesus meinte at han var slokna, men dei trudde han tala om vanleg svevn.
14 Då sa Jesus beint ut: «Lasarus er død.
15 Og for dykkar skuld er eg glad at eg ikkje var der, så de kan koma til å tru. Men kom, lat oss gå til han.»
16 Tomas, han som vart kalla Tvillingen, sa då til dei andre læresveinane: «Vi går med, vi òg, så vi kan døy saman med han.»
17 Då Jesus kom fram, fekk han vita at Lasarus alt hadde lege fire dagar i grava.
18 Betania ligg ikkje langt frå Jerusalem, berre femten stadier på lag,
19 og mange jødar var komne til Marta og Maria og ville trøysta dei i sorga over broren.
20 Så snart Marta fekk høyra at Jesus kom, gjekk ho til møtes med han; men Maria vart sitjande heime.
21 Marta sa til Jesus: «Herre, hadde du vore her, så hadde ikkje bror min døytt.
22 Men no òg veit eg at alt det du bed Gud om, vil han gje deg.»
23 «Bror din skal stå opp att,» seier Jesus.
24 «Eg veit at han skal stå opp att når alle står opp på den siste dagen,» svara Marta.
25 Då sa Jesus til henne: «Eg er oppstoda og livet. Den som trur på meg, skal leva om han så døyr.
26 Og kvar den som lever og trur på meg, skal i all æve ikkje døy. Trur du det?»
27 «Ja, Herre,» seier ho, «eg trur at du er Messias, Guds Son, han som skal koma til verda.»
28 Då ho hadde sagt dette, gjekk ho og kalla i løynd på Maria, syster si, og sa til henne: «Meisteren er her og spør etter deg.»
29 Då Maria høyrde det, reiste ho seg snøgt og gjekk ut til han.
30 Jesus var endå ikkje komen inn i byen, men var der Marta hadde møtt han.
31 Dei jødane som var heime hjå Maria og trøysta henne, såg at ho brått reiste seg og gjekk ut, og dei fylgde etter; dei tenkte at ho gjekk ut til grava og ville gråta der.
32 Som no Maria kom dit Jesus var og fekk sjå han, kasta ho seg ned for føtene hans og sa: «Herre, hadde du vore her, hadde ikkje bror min døytt.»
33 Då Jesus såg at dei gret, både ho og alle jødane som fylgde henne, vart han oppøst og oppskaka,
34 og han sa: «Kvar har de lagt han?» «Kom og sjå, Herre,» svara dei.
35 Jesus gret.
36 Då sa jødane: «Sjå kor kjær han hadde han.»
37 Men somme av dei sa: «Han som opna augo på den blinde, kunne ikkje han ha laga det så at denne mannen ikkje hadde døytt?»
38 Jesus vart atter oppøst og gjekk bort til grava. Det var ei hole, og det låg ein stein framføre.
39 «Ta steinen ifrå!» seier Jesus. «Herre,» seier Marta, syster til den avlidne, «det luktar alt av han; han ligg i grava på fjerde dagen.»
40 Jesus seier til henne: «Sa eg deg ikkje at dersom du trur, skal du få sjå Guds herlegdom?»
41 Så tok dei steinen ifrå. Og Jesus såg opp mot himmelen og sa: «Far, eg takkar deg fordi du har høyrt meg.
42 Eg visste at du alltid høyrer meg. Men eg seier dette for folket skuld som står her ikring, så dei skal tru at det er du som har sendt meg.»
43 Då han hadde sagt det, ropa han med høg røyst: «Lasarus, kom ut!»
44 Og ut kom den døde med føtene og hendene sveipte i likklede og med ein duk bunden over andletet. Jesus sa til dei: «Løys han og lat han gå!»
45 Mange av dei jødane som var komne til Maria og hadde sett det Jesus gjorde, kom til tru på han.
46 Men nokre gjekk til farisearane og fortalde kva han hadde gjort.
47 Då kalla overprestane og farisearane saman Rådet og sa: «Kva skal vi gjera? Denne mannen gjer mange teikn.
48 Lèt vi han halda fram såleis, kjem snart alle til å tru på han, og romarane kjem og tek både den heilage staden og folket vårt.»
49 Ein av dei, Kaifas, som var øvsteprest det året, sa då: «De skjønar ingen ting.
50 De tenkjer ikkje på at det er betre for dykk at eitt menneske døyr for folket enn at heile folket går til grunne.»
51 Det sa han ikkje av seg sjølv. Men av di han var øvsteprest det året, tala han profetisk om at Jesus skulle døy for folket.
52 Ja, han skulle ikkje berre døy for folket; men han skulle òg samla til eitt dei Guds born som er spreidde ikring.
53 Frå den dagen la dei planar om å drepa han.
54 Difor gjekk ikkje Jesus fritt ikring mellom jødane lenger, men tok ut derifrå og fór til landet bortmed øydemarka, til ein by som heiter Efraim. Der var han ei tid saman med læresveinane sine.
55 No leid det til påskehelga åt jødane, og før høgtida drog mange frå landet opp til Jerusalem og skulle reinsa seg.
56 Dei leita etter Jesus, og medan dei stod på tempelplassen, sa dei til kvarandre: «Kva trur de? Kjem han ikkje til høgtida?»
57 Overprestane og farisearane hadde gjeve påbod om at den som fekk vita kvar han var, skulle seia frå, så dei kunne gripa han.