1 เมื่ออิสราเอลยังเด็ก เราก็รักเขาเราได้เรียกบุตรของเราออกจากอียิปต์
2 เรายิ่งเรียกพวกเขามากเท่าใดพวกเขาก็ยิ่งออกห่างจากเรามากเท่านั้นพวกเขาถวายสัตวบูชาแก่พระบาอัลและเผาเครื่องหอมถวายแก่รูปเคารพอยู่เรื่อยไป
3 แต่เรานี่แหละสอนเอฟราอิมให้เดินเราอุ้มเขาทั้งหลายไว้แต่เขาไม่รู้ว่า เราเป็นผู้รักษาเขาให้หาย
4 เราจูงเขาด้วยสายแห่งความเมตตาด้วยเชือกแห่งความรักเราเป็นผู้ทำให้แอกที่ขากรรไกรของเขาเบาลงและเราก้มลงเลี้ยงเขา
5 เขาจะไม่กลับไปแผ่นดินอียิปต์แต่อัสซีเรียจะเป็นกษัตริย์ของเขาเพราะเขาปฏิเสธไม่ยอมกลับมาหาเรา
6 ดาบจะรุกรานบรรดาเมืองของเขาจะทำลายดาลประตูของเขาและผลาญเขาเสียเพราะแผนการของเขา
7 ประชากรของเราตั้งใจจะเหินห่างจากเราเขาร้องทูลองค์ผู้สูงสุดแต่พระองค์มิได้ทรงยกชูเขาเลย
8 โอ เอฟราอิมเอ๋ย เราจะให้เจ้าแก่ผู้อื่นได้อย่างไร?โอ อิสราเอลเอ๋ย เราจะมอบเจ้าแก่ผู้อื่นได้อย่างไร?เราจะให้เจ้าเหมือนเมืองอัดมาห์ได้อย่างไร?เราจะทำให้เจ้าเหมือนเมืองเศโบยิมได้อย่างไร?จิตใจของเราปั่นป่วนอยู่ภายในความเอ็นดูของเราก็คุกรุ่นขึ้น
9 เราจะไม่จัดการด้วยความกริ้วอันร้อนแรงเราจะไม่ทำลายเอฟราอิมอีกเพราะเราเป็นพระเจ้าไม่ใช่มนุษย์เราเป็นผู้บริสุทธิ์ท่ามกลางพวกเจ้าเราจะไม่มาด้วยความโกรธ
10 เขาทั้งหลายจะติดตามพระยาห์เวห์ไปผู้เปล่งพระสุรเสียงดั่งราชสีห์เออ พระองค์จะเปล่งพระสุรเสียงและบรรดาบุตรของพระองค์จะตัวสั่นสะท้านจากทิศตะวันตก
11 เขาจะตัวสั่นสะท้านมาเหมือนวิหคจากอียิปต์และเหมือนนกพิราบจากแผ่นดินอัสซีเรียเราจะให้เขากลับบ้าน พระยาห์เวห์ตรัสดังนี้แหละ
12 เอฟราอิมได้กั้นล้อมเราไว้ด้วยการโกหกและพงศ์พันธุ์อิสราเอลล้อมเราด้วยเล่ห์ลวงและยูดาห์ยังเถลไถลไปจากพระเจ้าและจากองค์บริสุทธิ์ผู้เที่ยงธรรม