1 วิบัติแก่เจ้าผู้ทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ในศิโยนและแก่เจ้าผู้รู้สึกปลอดภัยบนภูเขาสะมาเรียเจ้าผู้มีชื่อเสียงโด่งดังของชาติชั้นนำผู้ซึ่งประชากรอิสราเอลมาหา!
2 จงไปพิเคราะห์ดูคาลเนห์แล้วไปยังฮามัทเมืองใหญ่และลงไปยังเมืองกัทในฟีลิสเตียอาณาจักรเหล่านั้นดีกว่าอาณาจักรทั้งสองของเจ้าหรือ?ดินแดนของเขาใหญ่กว่าของเจ้าหรือ?
3 เจ้าเลื่อนวันเลวร้ายออกไปแต่กลับนำยุคอันน่าสยดสยองเข้ามาใกล้
4 เจ้านอนบนเตียงประดับงาช้างและเหยียดกายบนตั่งเจ้ากินลูกแกะชั้นดีและลูกวัวอ้วนพี
5 เจ้าเล่นพิณอย่างเบิกบานใจเหมือนดาวิดและแต่งเพลงใหม่ๆ สำหรับเครื่องดนตรี
6 เจ้าดื่มเหล้าองุ่นเต็มชามและใช้เครื่องชโลมกายชั้นดีแต่เจ้าไม่ทุกข์โศกในความย่อยยับของโยเซฟ
7 ฉะนั้นเจ้าจะอยู่ในกลุ่มพวกแรกที่ตกเป็นเชลยการเลี้ยงฉลองและการเอกเขนกของเจ้าจะจบสิ้นลง
8 พระยาห์เวห์องค์เจ้าชีวิตทรงปฏิญาณโดยอ้างพระองค์เอง พระยาห์เวห์พระเจ้าผู้ทรงฤทธิ์ประกาศว่า“เราชิงชังความหยิ่งผยองของยาโคบและเกลียดป้อมต่างๆ ของเขาเราจะปล่อยเมืองนี้และปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในนั้น”
9 หากมีชายสิบคนเหลืออยู่ในบ้านหลังหนึ่ง พวกเขาก็จะตายด้วย
10 และหากมีญาติคนหนึ่งที่จะเผาศพ จะมาแบกศพออกไปนอกบ้าน และถามผู้ที่ยังซ่อนตัวอยู่ที่นั่นว่า “มีใครอยู่กับเจ้าอีกไหม?” และเขาตอบว่า “ไม่มี” แล้วเขาก็จะพูดว่า “เงียบๆ! อย่าให้เราเอ่ยพระนามของพระยาห์เวห์”
11 เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าได้ทรงบัญชาไว้แล้วและจะทรงฟาดบ้านหลังใหญ่ให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยฟาดบ้านหลังเล็กให้เป็นเศษเล็กเศษน้อย
12 ม้าวิ่งบนโตรกเขาขรุขระหรือ?คนใช้วัวไถที่นั่นหรือ?แต่เจ้าก็เปลี่ยนความยุติธรรมให้เป็นยาพิษและเปลี่ยนผลแห่งความชอบธรรมให้กลายเป็นความขมขื่น
13 เจ้าผู้ยินดีในการพิชิตโลเดบาร์ และพูดว่า“เรายึดคารนาอิมไว้ได้ด้วยกำลังของเราเองไม่ใช่หรือ?”
14 เพราะพระยาห์เวห์พระเจ้าผู้ทรงฤทธิ์ประกาศว่า“พงศ์พันธุ์อิสราเอลเอ๋ยเราจะเรียกชาติหนึ่งมาสู้กับเจ้าซึ่งจะกดขี่ข่มเหงเจ้าตลอดทางตั้งแต่เลโบฮามัทถึงหุบเขาอาราบาห์”