1 Toe het Job weer gepraat:
2 “Hierdie soort argument het ek al baie gehoor.Julle is almal maar hopelose troosters.
3 Kom daar dan geen einde aan julle sinlose gepraat nie?Wat pla julle dat julle die laaste woord wil hê?
4 Ek sou ook soos julle kon praatas julle sou ly wat ek te ly het.Dan kon ek medelye met julle betoonen my kop meewarig oor julle skud.
5 Ek sou julle kon bemoedig met my woorde,maar niksseggende woorde sou ek terughou.
6 Maar my pyn sal nie ophou as ek praat nie,dit sal ook nie verdwyn as ek ophou praat nie.
7 Nou het God my afgetakel,Hy het my hele gesin uitgewis.
8 Hy het my beetgepak, en dít dien as getuienis teen my;my vervalle toestand staan op en getuig teen my.
9 God het my in sy toorn verskeur en vervolg,in sy woede het Hy my lewe bedreig,Hy, my Teëstander, deurboor my met sy oë.
10 Mense rek hulle monde oor my,hulle beledig my,hulle sak op my toe.
11 God het my oorgelewer aan slegte mense,Hy het my in die hande van goddeloses laat val.
12 Ek het rustig gelewe, toe versteur God my rus,Hy het my aan die nek beetgepak en my vergruis.Hy het van my 'n teiken gemaak:
13 sy pyle tref my hele liggaam,meedoënloos deurboor Hy my niereen my gal loop uit op die grond.
14 Wond op wond dien Hy my toe,soos 'n soldaat storm Hy op my af.
15 Ek het vir my 'n roukleed gemaak,my eer het in die stof verdwyn.
16 Ek het my oë rooi gehuil,daar is swart kringe onder my oë.
17 Tog is ek nie skuldig aan geweld nieen is my gebed opreg.
18 Moenie die onreg teen my verberg nie, aarde,moenie dat my noodkrete tot rus kom nie.
19 Selfs nou nog het ek 'n getuie in die hemel,Hy wat vir my getuig, is daar bo.
20 My vriende het my bespotters geword,daarom pleit ek met trane by God
21 dat Hy uitspraak lewer in die saak tussen 'n mens en Homsoos in 'n saak tussen 'n man en sy vriend,
22 want my jare is min en gaan verby,en ek gaan na die plek toewaarvandaan niemand terugkom nie.”