3 Die donkies van Kish, die vader van Sha’ul, was weg. Kish het vir Sha’ul gesê: “Vat nou een van die diensknegte saam met jou en staan op, gaan soek na die donkies.”
4 Hy het deur die bergland van Efrayim en deur die land van Shalishah gegaan, maar hulle nie gekry nie. Toe gaan hulle deur die land Sha’alim, maar daar was niks nie. Toe gaan hy deur die land van Binyamin, maar hulle het niks gekry nie.
5 Toe hulle by die land van Tzuf kom, sê Sha’ul aan die dienskneg wat by hom was: “Kom, laat ons teruggaan, anders hou my vader op bekommerd wees oor die donkies en word angstig oor ons.”
6 Hy sê vir hom: “Let nou op, daar is ’n man van God in hierdie stad en die man word geëer; alles wat hy sê kom sekerlik waar. Laat ons nou daarheen gaan, miskien kan hy ons vertel aangaande die reis wat ons onderneem het.”
7 Toe vra Sha’ul vir sy dienskneg: “As ons egter gaan, let op, wat sal ons vir die man bring, want die brood in ons sakke is op en daar is nie ’n geskenk om vir die man van God te bring nie; wat het ons?”
8 Die dienskneg het Sha’ul weer geantwoord en gesê: “Let op, ek het nog ’n kwart van ’n sikkel silwer by my; ek sal dit vir die man van God gee en hy sal ons oor ons pad inlig.”
9 Vroeër, as ’n man in Yisra’el gegaan het om God te raadpleeg, het hy gesê: “Kom, laat ons na die siener gaan,” want hy wat nou ’n profeet genoem word, is vroeër ’n siener genoem.