1 Kini nga mensahe akong gisulat sa dihang namalandong ako mahitungod sa pagkamakasasala sa daotang tawo:Ang daotan nga tawo walay kahadlok sa Dios.
2 Tungod kay taas ang iyang pagtan-aw sa iyang kaugalingon,dili niya makita ang iyang kadaotan aron kasilagan unta kini.
3 Daotan ug bakak ang iyang mga gipanulti.Dili na siya mobuhat sa husto ug maayo.
4 Bisan nagahigda siya nagaplano siya ug daotan.Mihunong siya sa paghimo ug maayo,ug wala niya isalikway ang daotan.
5 Ang imong gugma ug pagkamatinumanon, Ginoo, dili masukod;mas taas pa kini sa kalangitan.
6 Ang imong pagkamatarong lig-on sama sa tag-as nga mga bukid.Ang imong paghukom dili matugkad sama sa kinahiladman sa dagat.Giatiman mo, Ginoo, ang mga tawo ug mga mananap.
7 Kabililhon sa imong gugma, O Dios.Gipanalipdan mo ang mga tawo sama sa pagpanalipod sa langgam sa iyang mga piso ilalom sa iyang mga pako.
8 Nabuhong sila sa kaabunda sa pagkaon diha sa imong balay;gipainom mo sila sa imong lamiang tubig.
9 Kay ikaw ang tinubdan sa kinabuhi.Gilamdagan mo kami, ug nahayagan ang among hunahuna.
10 Padayona ang imong paghigugma sa mga nagaila kanimo,ug ang imong kaayo sa mga nagakinabuhi nga matarong.
11 Ayaw itugot nga pildihon ako ug abugon sa akong mga kaaway nga daotan ug garboso.
12 Tan-awa! Nalaglag na gayod ang daotang mga tawo ug dili na gayod sila makabangon.