5 Nimm aber grad de schoenstn Schaaf her! Ietz schieb umydum s Holz einhin und sied s Fleish zamt de Bainer!
6 Yso sait dyr Trechtein, mein Got: Wee derer Stat voll Bluetschuld, yn dönn verrosttn Kössl, daa wo dyr Rost nit abhergeet! Also, ietz tue d Fleishtrümmer ausher, aber nit fischn, gel!
7 Dös Bluet, wo d Stat vergossn haat, ist allweil non mittndrinn. Ainfach vergossn habnd s is, nit aynmaal yso, däß s öbby dyr Staaub zuegwaet haet.
8 Mein Zorn ist entbrunnen, und i gaa mi röchen: Auf n bloossn Fölsn gieß i ir Bluet hin, däß s nit mit Koot zuedöckt werd.
9 Yso spricht dyr Herr, mein Got: Wee derer Stat voller Bluetschuld! I trag aynn groossn Hauffen Holz zamm.
10 I trist s Holz und kendd s an, sied s Fleish, würtz s gscheid und koch de Bainer aus.
11 Aft stöll i önn Kössl laerer auf de Gluet, däß si s Schmeid aufhaitzt und glüet, dyrmit dös Unraine an iem schmiltzt und dyr Rost verschwinddt.