2 Menscherl, bewainig önn Färgn, önn Güptner Künig, und sag iem dös: Leeb von de Völker, ietz haast deinn lösstn Gronerer +taan! Wie ayn Kütschdrill warst in n See; weilete siedn liesst s Wasser in n Fluß. S Wasser gatrüebltst auf mit deine Füess, däß s ayn recht ayn Brüe wurd.
3 Yso spricht dyr Trechtein, mein Got: I schmeiß dyr s Nötz überhin, dös haisst, die viln Völker, wo dyrzue zammkemmen seind.
4 Aft schmeiß i di auf s Land und hau di eyn Ort danhin. Allsand Vögl sitznd si aft auf di drauf, und d Raaubvicher künnend di abfisln.
5 I lög dein Fleish eyn de Berg obn aus und füll de Täler mit deinn Aas an.
6 Mit dönn Bluet, wo dyr eyn de Berg obn ausherglaauffen ist, waick i önn gantzn Bodm auf; und de gantzn Bäch werdnd non ganz voll dyrvon.
7 Wenn i di aufarecht, mach i önn Himml zue und laaß kainn Stern meer scheinen. D Sunn hüll i mit Wolkenn ein, und dyr Maand leuchtt +aau niemer.
8 Zwögns deiner laaß i allsand Himmlskerper trauern und sach s auf dyr Erdn stokfinster werdn, sait dyr Trechtein, mein Got.