4 Aft schmeiß i di auf s Land und hau di eyn Ort danhin. Allsand Vögl sitznd si aft auf di drauf, und d Raaubvicher künnend di abfisln.
5 I lög dein Fleish eyn de Berg obn aus und füll de Täler mit deinn Aas an.
6 Mit dönn Bluet, wo dyr eyn de Berg obn ausherglaauffen ist, waick i önn gantzn Bodm auf; und de gantzn Bäch werdnd non ganz voll dyrvon.
7 Wenn i di aufarecht, mach i önn Himml zue und laaß kainn Stern meer scheinen. D Sunn hüll i mit Wolkenn ein, und dyr Maand leuchtt +aau niemer.
8 Zwögns deiner laaß i allsand Himmlskerper trauern und sach s auf dyr Erdn stokfinster werdn, sait dyr Trechtein, mein Got.
9 Wenn i deinn Untergang bei de Dietn bekannt mach, sogar bei ain, wost gar nit kennt haast, naacherd seind die ganz dyrgheit.
10 Männig Völker gaand über di entsötzt sein; und yn ienerne Künig stöllt s d Haar auf, wenn i vor ienerne Augn mein Schwert schwing. Sö ziternd um iener aigns Löbn, wenn s mit dir hinab geet.