27 Dyr Künig trauert, de Gwäppltn schleichend umaynand wie ayn prüglter Hund, und de gwonen Leut bringend vor lautter Angst aau nix meer auf d Füess. I tue mit ien, was die verdient habnd. So vil habnd s yn Anderne antaan, und ietz drae i önn Spieß um. Dann gaand s kennen, däß i dyr Herr bin.